Прашање е како нашите деца ќе реагираат за 5 до 10 години, како ќе се снаоѓаат во опкружувањето што бргу се менува, ако не ги совладале основните социјални вештини
Често одев со децата на Фрушка гора, секогаш имаше некои занимации, се берат ли разни цвеќиња, има ли натпревари, на пример во трискок, трки… Децата сакаат да се натпреваруваат, но сакаат возрасните нивните натпревари да ги сватат сериозно и да вложат труд се да биде правично. Така да речеме правевме договори детето кое е помладо да добие неколку чекори предност.
Важно е дека децата сами да го осмелат своето време и така да ја развијат својата фантазија. За жќал ним родителите во целина им го организираат нивното време, така што еден важен сегмент на развојот изостанува. Да речеме кога после училиште одат на балет, англиски, ликовно, на базен, нема место за фантазијатаи креативноста. Исто така кога ќе им овозможиме пристап на екраните во разни форми. Кога му го осмислуваме на на детето времето, или кога ќе му дозволиме прекумерно користење на нови технологии, му ја елиминираме здодевоста, фантазијата, размислувањето, поврзувањето т/с важните фактори за развој на детето. Еден од најчестите проблеми на новата технологија.
Ние ги користиме Фејсбук и Инстаграм, ние сме навикнати веднаш да ги имаме сите достапни. Информации никогаш не стигнаа толку брзо. Нервоза веќе почнува ако компјутерот е малку побавен или слаба интернет врска. Ние ги покажуваме нашите животи на сите во совршена светлина и сите изгледаат среќни. Животот е феноменален, иако има се повеќе и повеќе осамени и депресивни луѓе, но, за жал, и деца. Животната средина станува виртуелна, недостасува важен сегмент на развој, постои нова генерација на деца со хипер-чувство и ниска самодоверба, но тоа не е нивна вина. Ние знаеме дека користењето на телефонот е без допамин, на пр. кога чекаме важна порака од пријател, допамин се ослободува, кога ќе пристигне пораката или пофалбата (светлината), тогаш се надминат хормоните на среќата. Децата ги бројат тинејџерите, проверуваат кој го видел нивното објавување, приказната, коментарот, новата фотографија … Траумата е кога ќе пристигнат негативни коментари или кога некој ќе ги извади од нивната листа на пријатели.
Ние ги користиме Фејсбук и Инстаграм, ние сме навикнати веднаш да ги имаме сите достапни. Информации никогаш не стигнаа толку брзо. Нервоза веќе почнува ако компјутерот е малку побавен или слаба е интернет врската. Ние ги покажуваме нашите животи на сите во совршена светлина и сите изгледаат среќни. Животот е феноменален, иако има се повеќе и повеќе осамени и депресивни луѓе, но, за жал, и деца. Животната средина станува виртуелна, недостасува важен сегмент на развој, постои нова генерација на деца со хипер-чувство и ниска самодоверба, но тоа не е нивна вина. Ние знаеме дека користењето на телефонот е без допамин, на пр. кога чекаме важна порака од пријател, допамин се ослободува, кога ќе пристигне пораката или пофалбата (светлината), тогаш се надминат хормоните на среќата. Децата ги бројат тинејџерите, проверуваат кој го видел нивното објавување, приказната, коментарот, новата фотографија … Траумата е кога ќе пристигнат негативни коментари или кога некој ќе ги извади од нивната листа на пријатели.
Пријателствата се површни, децата се однесуваат како да можат да променат сè. Допамин е иста супстанца што ги прави некои луѓе да се чувствуваат добро кога пијат, пушат и коцкаат. Со други зборови, тоа создава зависност. Имаме старосна граница за употреба на цигари, алкохол и коцки, но не и за социјални мрежи? Тоа е како да ги отворите орманите со алхохол на тинејџерите и да му кажете да се послужи секогаш кога се чувствува лошо. Денес, кога тие се во неволја, децата бараат допамин по телефон, наместо да разговараат со некој пријател. Пријателствата се површни, децата се однесуваат како да можат да го заменат, купат и „да започнат нова игра”, сето тоа накратко, исто како и во виртуелниот свет, каде што информациите брзо се префрлуваат, па така мозокот исто така функционира. Тие не можат да сметаат на своите пријатели, може да очекуваат пријател да го откаже дружењето ако добие подобра понуда. Тие не градат длабоки врски и полошо, немаат систем за борба против стресот. Кога тоа ќе се случи, тие се чувствуваат лошо, но не се свртуваат кон личноста, туку се почесто кон новата технологија. Прашањето е како нашите деца ќе работат за 5 до 10 години, како ќе успеат во средина која брзо се менува, ако не ги совладаат основните социјални вештини.
Пријателствата се површни, децата се однесуваат како да можат да променат сè
Што е решението? Намалување на пристап до нови технологии и бара два часа пред спиење да не користи мобилен телефон, бидејќи сината светлина ја блокира на работата на епифизата (мал орган во мозокот кој е важен за имунолошкиот систем и созревање на мозокот), му овозможува на детето да има свое време (ја препорачуваме „Детскиот часовник различно чука“ ), Особено внимавајте на слободната игра, кога детето или групата деца создаваат игри и активности (се разбира без мобилни телефони).
(продолжува)
