Бебел беше еден од последните одлични романтични филмски херои кои предизвикаа поинакви отлкувања на времето и животот, и кои останаа незаборавни со нивната лична автентичност
РАДМИЛА РАДОСАВЉЕВИЌ
Нема веќе една легенда, не само за француската, туку и за светската кинематографија. Белмондо имаше прекрасен живот, полн со успех и авантура, толку возбудлив што може да биде самиот по себе сценарио за филм.
Мислам дека тој беше автентичен херој на сопствениот живот, кој во подоцнежните години, до крајот, со таа благородна париска ноншалантност, го носеше својот голем шарм, харизма и господарство на мангупот.
Живееше како што сакаше, што е, се разбира, голема работа за секој маж – изјави легендарна актерка Беба Лончар за „Данас“ по повод смртта на култниот француски актер Жан Пол Белмонд.
Познатиот Бебел почина минатиот понеделник во својата куќа во Париз, на 89 -годишна возраст, во мир, како што и кажа на јавноста неговиот адвокат и близок пријател Мишел Годе, а оваа вест се појави на насловните страници на водечките светски медиуми, но и на социјалните мрежи,.каде милиони обожаватели се збогуваа со одличните подвижни слики, како и неговите бројни колеги.
Бебе Лонкар, како што истакнува „Данас“, се сеќава одамна, на изјавата на еден од неговите француски обожаватели, кој рекол: „Кога ќе го сретнете Белмонд на улица, никогаш не знаете дали ќе ве прегрне или ќе ве нокаутира. ”
И додава – тоа е многу духовит опис на овој исклучителен актер, но исто така е и некаде точен – Белмондо во себе имаше таква неочекуваност што го направи многу интересен човек и актер, и затоа беше толку сакан од публиката низ целиот свет свет
Тој беше и останува ѕвезда, дури и кога помина неговото најдобро креативно време. За тоа сведочи фактот со колкаво внимание сега светските медиуми известуваат за неговата смрт, и со колкава тага неговите колеги и пријатели се збогуваат со него.
„И, се разбира, го сакав Белмонд, особено од времето на неговите први филмови, кои беа пример за нас овде и кои на некој начин се обидовме да ги „внесеме“ во она што беше снимено во нашата земја во средината на 1960-тите.
До последниот здив’ на Годар, кој го пушти Белмонд кон ѕвездите преку ноќ, беше прекрасен филм од мојата младост. И неповторливо – се обидоа да направат римејк, со Ричард Гир и Валери Каприски, но не успеаа.
Фантастични беа сите филмови на Новиот француски бран во кои тој играше, и за разлика од Ален Делон, неговиот близок пријател, актер со геометриски совршена убавина, чија ѕвезда во тие години, исто така, почна да блеска, и со која постојано се споредуваше, Белмондо ја плени публиката со шарм и изглед на машки мангуп – истакнува Беба Лончар, актерка која ја одбележа една од најважните епохи на југословенскиот филм.
Според филмскиот теоретичар и критичар Срѓан Вучиниќ, Белмондо бил важен фактор во работата на култните француски режисери.
Икона, хабитус, олицетворение на нова енергија, знак на препознавање. При постигнувањето на толку многу спонтаност потребна за снимање документарни филмови, но и во еден вид отстапување од ликовите што ги толкуваше – лежи неговата харизма, со која го обои Годар, но и филмовите на Шаброл, Мелвил, Питер Брук – верува Вучиниќ.
Легендарниот француски актер ги означи годините на растење за режисерот Дарко Бајиќ:
– И кога бев дете, а потоа кога се запишав на студии за режија и станав режисер, Белмондо беше мојот филмски херој, и така остана и до денес.
И се започна со неговата прва улога во која го освои светот, ремек -делата „До последен здив“, а потоа дојдоа „Борсалино“, „Модерато кантабиле“, „Две жени“ и други култни филмови во кои играше.
Тој беше возбудлив актер и човек, спонтан и шармантен козар, и токму оваа непосредност му донесе светска слава меѓу сите генерации гледачи – Белмондо успеа да ги измисли улогите што ги играше како да ги живее лично.
И неговиот приватен живот на многу начини не се разликува од авантурите на неговите херои. Мислам дека Белмондо беше еден од последните одлични романтични филмски херои кои предизвикаа поинакви отлкувања на времето и животот, и кои останаа незаборавни со нивната лична автентичност.
Денес, има се помалку такви романтични херои во светскиот филм, филмските губитници се во мода, бидејќи, светот ја загуби вербата во победниците – вели Бајиќ за нашиот весник.
Критичарот Милан Влајчиќ се сеќава на неговата прва средба со Белмонд.
– Во филмот на Годар „До последниот здив“, како и Мишел Поикар, тој падна под дожд од полициски куршуми среде булеварот во Париз. И на девојката што го поткажуваше, тој и рече пред да умре, со насмевка што не се заборава: „Копиле“.
Тоа беше моја прва средба со Жан-Пол Белмонд и Џин Сиберг, едно мартовско попладне во 1961 година, во преполната сала на „20. Октомври “. Бебел ја одбележа големата ера на филмот.
Тој почина стотици пати на филмското платно, но првата смрт не се заборава – истакнува Влајчиќ за Данас.
(опремата е на Глобус)
