Кога велиме јавноста, мислиме на граѓаните, стручната јавност и медиумите, на кои ослободителната пресуда на обвинетите во процесот не испраќа пријатна порака: вистината, како и во секоја војна, прво умира, логиката исчезнува таму каде што вистината е закопана
ДЕЈАН ЈЕРЕМИЌ
Накратко, поранешните вработени во Секторот за државна безбедност Раде Марковиќ, Милан Радоњиќ, Мирослав Курак и Ратко Ромиќ беа ослободени од обвинението за учество во убиството на Ќурувија. И таму – како што направи Апелациониот суд – можевме да ставиме крај. Зад поентата, сепак, стојат три големи, недефинирани точки кои историјата на криминалот, правдата, тајните служби, политичката волја и моќ, социологијата, психологијата итн., ќе ги толкуваат во некоја иднина.
Пред да навлеземе во иднината, ќе се потсетиме на блиското минато, во кое на крајот на декември 2013 година прв говореше тогашниот прв потпретседател на Владата Александар Вучиќ кој ја соопшти разврската за убиството на Славко Ќурувија. Тој го посочи како приоритет на тогашната владејачка група, ветувајќи дека доколку не се расветли убиството, ќе поднесе оставка. Се реши со тоа што не се реши, Вучиќ повеќе не е на истата позиција, па даденото ветување не го врзува за ништо.
Деновиве од позиција на претседателот на Србија, Александар Вучиќ вели дека ослободителната пресуда е голема неправда и страшно лоша за Србија.
„Човек е убиен криминално и државата треба да направи се за да ги најде одговорните и да ги казни“, рече тој. „Тоа е тешка ситуација, многу непријатна, страшна за нас“, рече Вучиќ, заклучувајќи дека „ако верува во теории на заговор, не би исклучил дека ова е уште еден чекор за рушење на власта“.
До него, тој декември пред десет години, стоеше тогашниот специјален обвинител за организиран криминал Миљко Радисављевиќ, кој се согласува со она што го слушна. Беше објавено и помпезното сведочење на осудениот Милорад Улемек Легија, кој (ова не е неважно) без никакви отстапки и привилегии ќе каже кој е непосреден извршител на убиството. И зборуваше – Мирослав Мики Курак, исто така поранешен вработен во РДБ.
Веродостојноста на тој сведок е мерлива. Се движеше од тврдењето дека сопругата на Слободан Милошевиќ, Мира Марковиќ, и тогашниот шеф на РДБ, Раде Марковиќ, немаат никаква врска со убиството, до етикетирање на тајната служба, на чело со Марковиќ, како одговорна за убиството. Од апострофирањето на Легија на Курак како сторител, кого сопругата на Ќурувија, Бранка Прпа, не го препознала како личност што ја видела во моментот на убиството, до неговото одбивање да го повтори името на Курак на суд. Тука ќе ставиме крај на сведокот. И неговата сигурност.
Откако беше донесена првата пресуда, а судењето беше вратено на почеток, Курак повеќе не се појавува во судските списи како извршител, а наместо него во таа улога, новиот обвинител како лице го именува Н.Н. На крајот од повторениот судски процес беше соопштена пресудата поради што е создаден овој текст.
„Имавме индиции дека пресудата ќе биде токму таква, бидејќи процесот беше гнил од самиот почеток. Сè од почетокот беше бизарно, што отвора оправдани сомнежи за водењето на процесот“, вели во изјава за НИН пензионираната професорка по право Весна Ракиќ Водинелиќ.
Професорката наведува дека „сè што му претходело на обвинението влијаело на тоа да е недокажливо или тешко докажливо, вклучително и дози на непрофесионалност или незнаење“, а како што објаснува „…или е аматеризам или е дизајниран така што случајот не е решено“.
Адвокатот Родољуб Шабиќ во преиспитувањето на пресудата оценува дека српското правосудство им кажало на граѓаните дека никој не е виновен за убиството на Славко Ќурувија и дека оваа порака значи дека тој не е убиен, туку дека, како што наведува, бил само изеден од темнината.
На ваквиот мрак одговори Ана Писонеро, портпаролка на Европската комисија, која рече дека ЕУ жали што убиството на Славко Ќурувија и по четврт век останува неказнето, поради што меѓународната заедница ги повикува одговорните институции да преземат соодветни чекори за ставање крај на неказнивоста за злосторствата врз новинарите и сторителите изведени пред лицето на правдата. Писонеро рече да
Би се рекло дека во овој случај се е јасно: процесот е завршен, пресудата е донесена, обвинетите се на слобода, Легија издржува затворска казна од четириесет години за серија кривични дела во четири судења во кои бил осудени, јавноста е измамена и срамежлива, а за темнината се задолжени лицата Н. Н.
