Пред 61 година на минхенскиот аеродром авионот со екипата на Манчестер јунајтед не успеа да полета – дојде до трагедија која го уништи а потоа и воскресна славниот клуб
Мат Безби секогаш не ги гледа натпреварите на Манчестер Јунајтед ако паднат на 6 февруари. За него тој ден времето стои – силно го притиснува сеќавањето на еден настан од 6 февруари 1958 година.
Да не бевме толку млади и инспирирани од соништата, што едвај може да ја помрдне топката откако едно полувреме водеа со три гола предност, да не ја поминаа ноќта во Маџестик и во Скадарлија каде се изнаопуја со домаќините од Црвена Ѕвезда, за потоа безбедно да заспијат во авионот, трагедијата секако не можеше да се избегне.
Тие се меѓу најталентираните во Велика Британија, но кога сте најталентиран тим во Остров како да сте и надвор од границите на планетата. Тие беа убедени на полувреме дека работата е завршена па Мат Базби мислеше дека тој ќе биде во можност мирно да пуши луле и да ужива до крајот на играта. Но тие во второто полувреме одвај се одбранија и извлекоа бод во Белград, градит кој мирно заспа и тивко дишеше Белград кон крајот на зимата.
Во Минхен, 6 февруари 1958 година.
Многу е пишувано за трагедијата на фудбалскиот клуб Манчестер Јунајтед и се направија филмови за тнастанот кој се уште не се заборава. Рагнар Лукброх во сцена од „Викинг” им вика на неговите другари дека засекогаш ќе остане споменот на ниви тогаш кога нив ќе ги нема и кога сите тие умираат во бој.Tako и со ова гостување. Приказните остануваат, а некои од анегдотите од тој пред почетокот на февруари 61 година никогаш не може да им се каже премногу пати.
Еден од највпечатливите, е приказната на црногорскиот новинар и дипломат Бата Томашевиќ, кој има спомени на летот од Белград до Манчестер, што остана запишано во книгата, „Орелскиот крш.”
„Летот до Минхен на патот назад помина мирно, без вообичаените понирања и качувања. Седев на прозорецот и за прв пат можев да ги поглеам залезот на сонцето зад острите врвови на Алпите. Слетување на нашата летечка тврдина на аеродромот помина без тешкотии. Авионот лесно ја допре пистата, додека влажен снег ги истушира прозорците и застана. Една од струјардесите на летот не информираше дека авионот сега ќе земе гориво и ние ќе бидеме во можност да појдеме до зградата на аеродромот за да се освежиме на сметка на компанијата. Паузата одвај да траеше десет минути – веднаш преку звучникот бевме повикани назад во авионот. Сите седевме на своите места. гледав низ прозорецот. Тоа беше снег, голем снег наоколу. Имавме два обиди да полетаме, но без успех. два пати се враќавме до пристанишната зграда. Пред третото полетувањето мотор чудно бучеше, авионо се крена остро, со зголемување на брзината, нио потоа силата ја снема – како мотороите одеднаш да ја загубија моќта. Звукот на моторот се смени и почнавме да паѓаме. Тоа уривање, подоцна дознав, траело педесет и три секунди. Ми се чинеше како да ми помина пред очи цел живот, од раѓање до смрт. Авионот падна на покривот на една куќа, експлодиралше. Експлозијата ме исфрлеи од моето седиште, летав 130 метри. Кога удрив на земја, немав повеќе чевли, бев без облека. Сите бев во крв, но живи, јас со повреден рбет, скршено колено, исечен по лицето и телото. А ладниот самракот на февруари, звуците на преживеаните ечеа карј неподвижните тело на претходно среќните луѓе – ужасна глетка. Мојата крв беше заслепувачка и задушувачка, не можев да се движам. Пред мене беше скршеното тело на Томи стјуардот. Го препознав само по униформата. „Не му го платив вискито”, се прекорив. Фудбалерите почнаа да трчаат маокулу. Во пника го повикуваа Мат Безби. Потоа дојде еден камион во кој не натрупаа, заедно и мртвите и повредени. До мене беа Боби Чарлтон, Реј Вуд, Хари Грег и Денис Вајолет. Тие прашуваа за колегите, особено за Безби. „Никогаш повеќе во мојот живот јас нема да се качам на авион, дури и ако тоа ме чини фудбалска кариера”, рече обично молчеливиот Боби Чарлтон … ”
Така, Томашевиќ го опиша трагичниот февруари со зборови.
Играчите на „црвените ѓаволи” со своите резултати следните години го подигна од пепелта од целиот клуб. Оној што се заколна дека повеќе нема да лета со авионот, беше главниот човек на тоа воскресение.
Оној кого сите о бараа по несреќата, сер Мат Безби, беше и останува главниот човек на целата историја на клубот.
Шест децении и една година по несреќата, за титулата во Англија, се борат два локални клуибови чии дресови ги носел Безби како играч. И црвените и небесно сините (Манчестер сити) би сакале со чаша чај да им намигнат на боговите на фудбалот да бидат на нивна страна.
