НЕМАЊА РУЈЕВИЌ
Студентите веќе го завршија својот дел покажувајќи дека кралот го нема. Останува на старите да им се придружат на младите и да ја завршат работата, ако можат
Дали и Богословијата? И Богословијата!
Со влегувањето на идните теолози во блокадите на факултетот, со поддршка на професорите – иако и на двајцата наводно им се закануваше губење на „благословот“, белградскиот универзитет беше симболично заокружен.
Тој е во штрајк и е под блокада. Целиот и без исклучок. Најголемиот српски универзитет со сто илјади студенти и професори не работи. Повеќето од тие луѓе се кренаа против владата.
Претседателот на Србија се обиде да им продаде тула за, како да се каже, да им ги исполни барањата. Да ги поткупи – стан со просечна квадратура и цена, кој постои на пазарот долго колку вилата Зубиќ, со смешен аванс и поволна рата.
Младите решија да не ја купуваат таа тула. Претседателот им е неважен. Велат: кој си ти да понудиш нешто? Кој те праша што? Вашите уставни овластувања се како оние на англиската кралица, а вашите екскурзии во уставниот офсајд може да привлечат некои пензионери.
Паника поради „грст јадници“!
Но, претседателот е невообичаено важен за себе си. Не излегува од телевизорот, се „обраќа“ и преку Инстаграм. Кобајаги се радува што го „разоткри“ лицемерието на протестантите – јас им исполнив се’, но тие се уште протестираат политички.
Кому му ги „исполнуваше“ барањата? Зошто донесе регистратори, зошто го турка обвинителството да ги уапси насилниците и да отстрани неколку локални прогресивци од нивните позиции?
Дали треба да го тераат тие маневри од двајца-тројца студенти во блокадата, колку што броеше порано? Таа грст мизерија?
Вучиќ знае дека работата не е наивна. Младите не гледаат телевизија. Дури и да погледнат, не верува во се’. А преку него, Вучиќ, одамна го проценија.
Што да се прави против младите што блокираат педесет факултети? Што да се прави кога средношколците ќе излезат на улица? Кога на пример во Пожаревац решаваат да ја блокираат улицата Косовска пред гимназијата?
Децата не можат да бидат обвинети дека се предавници и платеници. И Вучиќ го проба тоа, но не оди, никој не верува во тоа.
Неговите телали сè уште ништо не разбрале. Ги повикуваат младите дека се раководат од „усташкиот“ прирачник „Блокадна кухарица“. Тие ткаат имагинариум за својата публика и се надеваат дека нема да има никакво трошење во сопствените редови.
Како да се продолжи?
Но, студентите се незгодни. Тие зборуваат. Имаат родители, баби, дедовци и пошироки роднини. А постарите сега се на испит – и веруваат на телевизијата или на своите деца во кои толку често се колнат?
Празниците доаѓаат. Прашањето ќе биде како да се продолжи. До кога да се блокираат универзитетите? Дали оваа криза може да стане полнокрвна политичка криза во која опозицијата ќе учествува во преодна влада или ќе успее да одржи пофер избори?
Дали другите институции – затоа што универзитетот е институција – ќе кренат глава? Започнете да ја работите својата работа?
Тоа се премногу прашања. Искуството нè учи дека режимот е тежок, но подолгото историско искуство нè учи дека сè доаѓа до крајот.
Премногу очекувања има и од студентите. Тие веќе го направија својот дел покажувајќи дека кралот го нема. Останува на старите да им се придружат на младите и да ја завршат работата, ако можат.
Како и да испадне, колку и да трае, деновиве и овие студенти ќе имаат место во хрониката на падот на еден режим.
