Овој текст е напишан во време кога е извесно дека Вучиќ ќе има апсолутно мнозинство во српското Собрание, додека, постојат сите шанси, да формира влада и во Белград. Ништо на вчерашните избори не се случи што поприсебен набљудувач не можеше да го претпостави (освен д-р Несторовиќ, но тоа и онака е во доменот на натприродните сили). Ќе го прескокнеме прегледот и ќе се свртиме кон она што следи
ИВИЦА ДОБРИЌ – ФИЛИП ШВАРМ
Србија е труп и процесот на распаѓање на ткивото ќе продолжи, на радост на бактериите. Според логиката на нештата, распаѓањето ќе се забрза, бидејќи, сосема едноставно, ткивото се распаѓа, а бидејќи има помалку хранливи материи, бактериите ќе станат уште подиви. (Тука треба да се бара разликата меѓу диктатурата на Вучиќ и, да речеме, на Орбан: Србија незапирливо се распаѓа.)
Или, подиректно кажано, диктатурата на Вучиќ ќе станува сè понасилна, стадионите сè повеличествени, населението сè посиромашно, малку преостанат сок ќе се исцеди од институциите, законите и онака нема да значат ништо, а животот ќе станува се понесигурен и потежок, а криминалците се послободни и пораспуштени (под услов да не претераат, како Беливук и неговата банда), јавните болници ќе почнат да голтаат мувла, а хирурзите, поради немање средства, ќе оперираат со живи кујнски ножеви, во училиштата, веројатно под влијание на д-р Несторовиќ, ќе почнат да учат за тоа како земјата е рамна плоча, виталните економски системи преку ноќ ќе престанат да работат, неколкуте преостанати музеите ќе се претворат во казина, големиот лидер ќе продолжи секојдневно да нè осветлува со својот изглед, а простакот – кој веќе е вклучен по висока цена – лесно ќе биде инаугуриран како официјален облик на однесување. Па кој не знае да пцуе – заебано е.
Но, не е сè толку црно. Дилерите на дрога, на пример, ќе добијат официјална лиценца за продажба на дрога во училиштата (сите според законот), елитата ќе стане побогата (со каков убав судски скандал), Пинк и Хепи ќе се надминат себеси (ако тоа е дури и замисливо) , а тие што сè уште можат да го направат тоа ќе бараат друга земја за живеење (ова и онака умре под тортура). Дали така одлучија гласачите? Тие се, се разбира. На крајот на краиштата, Етиен де ле Боеси некогаш убаво напишал за ова и на книгата и го дал соодветниот наслов: Дискусија за доброволно ропство.
Има, сепак, едно „меѓутоа“.Ако коалицијата „Србија против насилство“ не пренесе 25 проценти на републичко ниво на крајот од пребројувањето на гласовите – тоа е, едноставно кажано, неуспех (ако е во дивјачки и брутални услови кои немаат никаква врска со цивилизацијата, има смисла да се зборува за изборен успех или неуспех). Но, таа коалиција, како и да заврши пребројувањето, има важна задача: да останеме заедно. Ако успееше да формира политичка партија, ќе беше уште подобро.
Се разбира, овие луѓе се изложени на такво насилство што е чудо како воопшто остануваат на нозе, но ако на себе ја презеле страшната задача отворено да се спротивстават на аждерот, во наше име, во името на оние што го прават тоа, не трпат глупости, тогаш најрационалното е токму тоа: да се обединиме во една политичка организација.
Можеби на Лазовиќ нема да му биде удобно на иста маса со Понош, но секој од двајцата би имал свое место во организација која се спротивставува на насилството. Иако изгледа малку веројатно, не е невозможно, а кога веќе живееме, сите заедно, во пеколот, тогаш барем нека се обидат да бидат политички Вергилии.
Дали Србија влегува во друга политичка криза или генерација опозициски политичари почнува да ја пее лебедовата песна?
Ако му се верува на Александар Вучиќ, тој заедно со Бранимир Несторовиќ е најсреќниот човек во Белград. Како што навести, Српската напредна партија ќе формира влада во Белград со социјалистите (пропаднаа) и со лекар, анти-ваксер икона… Ако некој верува дека ги чекаат коалициски преговори, се лаже. По голема веројатност се’ е веќе договорено.
Кога станува збор за партиите што ја сочинуваат Србија против насилството, според Вучиќ, тие се таму каде што ги пронашле повеќето аналитичари. НАДА ги оправда анкетите на јавното мислење, а Двери и Заветница се борат за цензус. Но, и да го поминат, тоа нема многу да ја промени состојбата во градското собрание.
Ако резултатите на Вучиќ стојат – и додека овие линии се формираат во Белград, прогресивниот огномет одекнува – демократската и проевропска опозиција доживеа фијаско и покрај нејзиниот релативен успех. Помалку или повеќе, останува таму каде што беше пред изборите.
Десничарските партии доживеаја уште поголем дебакл. Ќе биде дека немаа одбрана од Несторовиќ. Посебно што делат исто електорат.
Што ќе прави и како ќе продолжи демократската опозиција? Колку ќе вредат советниците во Народното собрание на град Белград? Сигурно ќе има некои придобивки, приближно на сегашното ниво. Значи, ако се точни бројките на Вучиќ, тие се уште еднаш поразени. Ова ќе им се случеше по кој знае кој пат доколку не успеаја значително да го прошират својот електорат, ниту да ги исполнат очекувањата на своите гласачи.
Сепак, Србија против насилството не ги прифаќа резултатите што ги презентираат прогресивците. Покрај обвинувањата за изборна кражба најавуваат и претставки до РИК и ГИК, но и кривични пријави? Дали ќе им вреди? А што ќе прават ако се соочат со ѕид во надлежните органи?
Како што стојат работите, демократската опозиција најавува граѓански протести. Дали Србија влегува во друга политичка криза или генерација опозициски политичари ја започнува својата лебедова песна?
