Идејата за јавна омраза и тајна хармонија меѓу Курти и српскиот владетел веќе станува секојдневие. И навистина, некои неодамнешни драми се чини дека произлегоа од заедничкиот ум на џуџестите водачи на малите племиња, па тие се соучесници во создавањето на нови жртви
ЉУБОДРАГ СТОЈАДИНОВИЌ
Сè помалку има време за добар исход на хроничната траума на Косово. Тој не беше таму ни пред нејасната пресметка во Бањска, чии жртви Србија оттагуваше со голема нелагодност. Не е познато што ја поттикнало локалната власт да прогласи официјална жалост, освен ако таа глупава авантура не била државна работа. Ако не, тоа можеби станало во задоцнет налет на перверзен патриотизам, па владата сепак ја сфатила општата жалост како нејзина покривка и неволно признание дека носи жртви на остатоците од својата совест. Или да покаже како барем ги држи работите во врска со колективната тага во свои раце. Но, тоа беа само пластични цвеќиња на гробот на една трагична политика.
Она што навистина се случило таму останува непознато, како и непознатиот проток на информации од т.н претседателот на државата и оние до него. Што знаеше пред да се префрли во последната битка за Косово, а што потоа? Судејќи по долгиот празен и поразителен говор на богослужбата, тој не го знаеше единственото нешто што требаше да го знае, а се останато му беше познато. Сето ова збунето искуство со трпението на субјектите може да го издржат хроничните мазохисти и очајници, сите зависни од бескрајната празнина.
Без оглед на тие бесрамни, самобендисани тиради, луѓето овде имаат тенденција да веруваат во теоријата на пактот. Идејата за јавна омраза и тајна хармонија меѓу Курти и српскиот владетел веќе станува секојдневие. И навистина, некои неодамнешни драми се чини дека произлегоа од заедничкиот ум на џуџестите водачи на малите племиња, па тие се соучесници во создавањето на нови жртви.
Но, и таквите хипотези за договорено појавување во смрт се предмет на сомнеж, бидејќи тие подразбираат неспоредливо поголема политичка интелигенција од колективната со која располагаат и двете. Се верува дека во овој судир на итрина, глупост, ароганција и незнаење, Курти има јасна предност. Ова може да се докаже со неговата способност да го претвори одбранбениот агол во капитално средство. Како после Бањска, сепак. Сомнителната околност дека ги ослободил преживеаните напаѓачи од опколениот манастир, можеби сведочи за успешно надигрување пред меѓународната заедница, што и да значи тоа.
Дали српската држава испрати тешко вооружен вод паравојски облечени во црно? Ако е така, зошто би го направила тоа, освен да „го разгори пламенот на востанието“ и потоа да го испрати врховниот на бел коњ да ја заврши работата? Во сите несреќи што ги води, желен е за подвиг. Можеби ова беше еден од последните обиди кои донесоа нови дози страв од голема трагедија кај Србите на северот на Косово.
Ако таа не го направи тоа, т.н легитимна држава, можеби тоа е претпријатие на т.н длабока држава, со своите мрачни тајни служби и неговите деривати. Целта може да биде дестабилизација на и онака нестабилното, од кое Србија може да добие дополнителни суми на опиплива штета. Но, тогаш каква е користа од нив? Тие се потребни само за средини на пропаст и мрак и ги охрабруваат одново и одново.
Друга теорија за решавање на оваа мистерија е митот за Вагнеризацијата на Србија. Наводно, Русија се грижи за нестабилниот Балкан. Можеби навистина е така, а ако е така, Косово е идеален простор за обновување на сериозна воена криза. Оттука и идејата дека Радоичиќ бил незадоволен од двоумењето на врховниот и решил да се сврти против него. Не заминал за Белград, но наводно го затекнал со акцијата, иако погубна. Каков е овдешниот Путин, таков и тукашниот Пригожин..
Владетелот го прегрна својот сакан Радоичиќ, го искара, го пофали, на сите им кажа дека херојот е здрав и благодарен на Бога, дека е во Србија и му прости за новата заедничка насилна глупост. Тој се бори за српската кауза, а особено за себе и за својот шеф. Тоа е приказна на површината, што се случува во темнината, тоа е тајна, како и каде е тоа нешто. Српскиот фараон ги загуби сите адути и со празни раце заминува за продолжување на преговорите – дали воопшто ќе има преговори. Нема што повеќе да добие или одбие. По голгота во Бањска, прв му се изјадас Боцан на Харченко.
Најмалку веројатна е идејата дека несреќната компанија се организирала без никаква надворешна помош. Можно е дефектот да започнал, барем со мисловна комбинација на сите можности наведени овде и други. Изгледа фантастично, но ние ја живееме нашата фантазмагорија која се граничи со лудило и граѓанска смрт.
И сега е можно да се согласите на сè или да одбиете сè, бидејќи повеќе нема простор за отстапување. Присутни се духови од деведесеттите, оваа земја се доближува до санитарниот кордон.
Но, зошто Србија да си го направи сето тоа, дури и ако нејзиниот поразен сопственик не се согласува на се што треба да направи?
Само поради една причина: да се зачува власта по цена на нечија смрт, која ќе продолжи опсесивно и болно да ја држи само еден. И да беше во изолација, во неа се укинуваат размислувањата и законите, со владата се владее сурово и без воздржување.
(pescanik.net)
