Често ме прашуваат дали сакам да ги фрлам Израелците во морето. Тоа прашање опстојува со децении, поедноставено на обвинение против Палестинците, како и против поддржувачите на нашата кауза. Речиси насекаде, каде и да се најдам на дебатната сцена, се појавува како очекуван, но непосакуван гости
МОХАМЕД ЕЛ КУРД
Во 1973 година, британскиот парламентарец Кристофер Мејхју понуди награда од пет илјади фунти за секој што ќе може да обезбеди докази дека вториот претседател на Египет, Гамал Абдел Насер, навистина ја прогласил својата намера да „ги избрка Евреите во морето“.. Потоа Мејхју ги прошири критериумите за да вклучи каква било документација за геноцидни изјави дадени од кој било компетентен арапски лидер. Тој ги сметаше сите примени обвинувања за неавтентични. Не помина долго време пред еден од оние што ги понудија бараните докази, дваесет и двегодишен еврејски студент, да поднесе тужба против Мејхју и нивниот случај да стигне до Врховниот суд. Случајот беше отфрлен откако адвокатот на еврејскиот студент призна дека цитатот што го понуди неговиот клиент, цитат од говорот на првиот генерален секретар на Арапската лига, „не е геноциден“.
Мејхју го нарече она „фрлање на Израелците во морето“ „апокрифно“. Сепак, апокрифен или не, често ме прашуваат дали сакам да ги фрлам Израелците во морето. Тоа прашање опстојува со децении, поедноставено на обвинение против Палестинците, како и против поддржувачите на нашата кауза. Речиси насекаде, каде и да се најдам на дебатната сцена, се појавува како очекуван, но непосакуван гостин. Без разлика дали го пеам мојот вообичаен шовингистички хор за ционизмот или зборувам пред публика за „креативниот процес“ (со други зборови, за стимуланси и седативи), некој ќе скокне од своето место возбуден за да го постави тоа прашање од милион долари и ќе чека да види дали мојот одговор ќе ги потврди нивните однапред замислени идеи. Попрецизно, прашањето што ми го поставуваат не е дали, туку зошто сакам да ги фрлам Израелците во морето. Постоењето на таква геноцидна намера е претпоставено. Не е толку посредничко прашање, колку обид на лицето што ме прашува да ме вовлече во својот поглед на светот. Гледиште во кое сум дивјак, патолошки убиствен Арап.
Оние кои го поставуваат тоа прашање обично ги користат термините „Израелци“ и „Евреи“ наизменично и ги земаат, без дискусија, како заменливи. Одговорноста да направам совршено јасна разлика помеѓу едниот и другиот паѓа на мене. Таков е товарот на педагогијата. Но, навистина не ме интересираат ниту еден од тие зборови – „дали“, „зошто“, „Израелци“, „Евреи“. Ниту еден од нив не игра голема улога во таа реченица. Најзначајниот збор е „сакаш“. Желбата не е ниту стратегија ниту постапка, ниту нешто присутно, ниту нешто материјално. Да посакуваш, односно да се надеваш, да копнееш. Според колонијалната логика, дури и да го имам само овој копнеж во срцето; ако фантазирам за карикатурни одмазди, тоа веќе го ослабува моето барање за правда. Затоа, на никакво сведоштво не може да му се верува за неправдата што ја видов и што морав да ја издржам.
Ако сакам работите да одат во насока на мојата желба, тогаш бруталноста на колонијализмот, самата бруталност што е институционализирана и легализирана, може да се прости или дури и да се разбере како неопходна. Ваквите желби, според видовтелните критичари, лежат длабоко во палестинската психа и неизбежно ги дискредитираат Палестинците. Нашите желби ја прикриваат нашата беда. Проблемот овде не е што нашите непријатели ги користат овие недозволени тактики (бидејќи тоа го прават непријателите), туку што ние им се покоруваме. Дозволуваме таа лажна логика да се врти, наместо да кажеме: дури и ако – дури и ако! – моите соништа се вашиот најлош кошмар, кој си ти да не ме оставаш да спијам?
Само замислете ја Палестина без доселеници, само замислете го небото без беспилотни летала – во ционистичката имагинација, дури и тоа е геноцидно. Ако се фокусирате на глаголот „сакам“ во тоа обвинување, на идејата дека Палестинците сакаат да ги убијат сите Евреи, ќе видите дека ционизмот е во војна со нашата иднина. Тој е во војна со нашата способност да артикулираме, барем преку поезија и протестни скандирања, иднина во која ционизмот не е на власт. Бидејќи, во текот на последните сто години, ционизмот нè стави во позиција каде што она што е наше постојано ни се одзема, позиција во која смртта е секогаш прерана; нашата Накба преживува и се обновува. Ние сме под опсада од вечната сегашност од која нема бегање.
Но, во своите соништа, Палестинецот кој е врзан за копното живее покрај морето, кој не може да плива во тоа море поради контролни пунктови, кој поминал години со болка поради солената пареа што продира во неговата кујна во лето, со болка поради старите фотографии од куќата на неговите баба и дедо што сè уште стои на брегот, тој Палестинец плива во Средоземното Море и изјавува: „Ова море е мое“.6 Во своите соништа, Палестинецот оди од Витлеем до Ерусалим без запирање, берејќи бодликава круша по патот, наречена и индиска смоква, зуи „Овој воздух е мој“.7 Во моите соништа, се враќам во Палестина на иднината.8 Се враќам „кон она што беше мое: моето вчера. / Кон она што ќе биде мое: далечното утре“.9 Нема сирени, нема доселеници, нема претреси под уличните светилки и не застанувам да се прашам зошто. Во ционистичката имагинација тоа е геноцид.
(Мохама Ал Курд е палестински новинар и поет. Текстот прородлжува во следниот број)
