Радовиќ го потиснува фактот дека 34 свештеници на Црногорско-приморскта митрополија учествувале во Народноослободителната борба, и дека дури шест од нив се носители на Спомен-обележјето на учесниците во војната од 1941 година. Признавањето на таа вистина ќе ја уништи Вавилонската кула, која митрополитот Амфилохије ја изгради од лагите на Голема Србија за Тито и партизаните
БОБАН БАТРИЌЕВИЌ
Иако го знае тоа многу добро, Радовиќ го потиснува фактот дека 34 свештеници на Црногорско-приморскта митрополија учествувале во Народноослободителната борба, и дека дури шест од нив се носители на Спомен-обележјето на учесниците во војната од 1941 година. Признавањето на таа вистина ќе ја уништи Вавилонската кула, која митрополитот Амфилохије ја изгради од лагите на Голема Србија за Тито и партизаните како анти-српско и анти-православно движење, иако се знае дека војската на Тито имала најголем број Срби и православни, и дека имало место во партизански единици.и за свештеник кој би можел да ја изврши службата ако борците или народот тоа го побарал
Српската православна црква беше лојален партнер на комунистичките власти долги години за време на владеењето на Тито. Иако неволно, по Втората светска војна, нејзиното свештенство одлично соработуваше со сите државни служби и ги почитуваше законите на Титова Југославија. Медиумите на СПЦ јавно се одрекоа од православните свештеници кои го поддржуваа антијугопсловенството водено од иселеничките кругови. Дури и Николај Велимировиќ, кој ќе биде канонизиран многу подоцна, беше мета на критики од редовите на неговата родна црква.
Односите меѓу Тито и Српската православна црква се подобрија особено во ерата на либерализацијата на Југославија во 1950-тите. На крајот на таа деценија, српскиот патријарх Герман започна да доаѓа на дипломатски приеми за време на одбележувањето на роденденот на Тито или на некој важен државен настан. Патријархот имал целосна слобода на состаноци со странските амбасадори во Југославија, а му била дозволена и слобода да патува во странство. Според Иво и Славко Голдштајн, Александар Ранковиќ, началник на Удба и првиот соработник на Тито, во неговата вила организирал специјален прием за српскиот патријарх, кој ќе биде одликуван во 1960 година „за неговите напори за продлабочување на односите меѓу црквата и државата, како и за развивање и јакнење на мирна соработка и пријателски односи помеѓу ФНРЈ и другите земји “. Во 1966 година патријархот го одликува и самиот Јосип Броз Тито.
Од читањето на биографиите на Тито, може да се види дека тој имал коректен личен однос со сите важни црковни достоинственици. Дури и кога односите меѓу државата и црквата ќе се оладат по отворањето на прашањето за независност на Македонската црква, што Српската православна црква не ја призна, Тито ќе има пријателски разговор со српскиот патријарх. За тоа сведочи еден од гестовите на Тито. За време на приемот на Денот на Републиката на кој присуствуваше македонскиот црковен достоинствен Доситеј, српскиот патријарх Герман Ѓориќ (кој не го призна постоењето на црногорскиот и македонскиот народ) одби да дојде за да избегне средба со неговиот македонски колега. Поради тоа, Тито го повикал Ѓориќ по телефон и му ветил дека може да се организира ракување помеѓу него и Доситје, но српскиот патријарх не дошол, па затоа немал никакви последици, како што обично се прикажува во антититовскиот сензационализам.
Овие примери во никој случај не се мотивирани да го претстават ставот на комунистите кон верските заедници во идилична светлина, ниту да се релативизираат на кој било начин тешката позиција што ја имаа верските заедници за време на дел од Титова Југославија. Тие се тука само да покажат колку е лажна и неодржлива идејата за минатото на Амфилохије Радовиќ и неговото стадо веќе триесет години. Таа „брозомора“ што ја наведува дека го фатила сегашниот дух на Црна Гора, сепак „убила“ многу свештеници од Втората светска војна до смртта на Тито.
На Амфилохије му треба антикомунистички наратив со цел неговите верници да ја мразат денешната Црна Гора, за која тој всушност сака да владее. Вистинска и документирана историја за Амфилохије е контраутопија, пекол на кој тој се спротивставува на својата утописка литиска држава, заснована врз ирационални емоции, во која Дража Михајловиќ, Павле Ѓришиќ и многу други крволочни луѓе како свештеникот Мака се архетипите на новите Обилии кои ќе умрат во веќе изгубеното Косово. И, конечно, прашањето за Амфилохије: ако состојбата на Тито веќе беше лоша, како е тоа што на Српската православна црква не и се допаѓа Законот за слобода на религија донесен во декември 2019 година, а Законот за правен статус на верските заедници, донесен во времето на Тито, во 1978 година и одговара? Или е Мило, кого го поддржавте 1997/1998 година. сега полошо од Тито.
