ВЕСНА МАЛИШИЌ
На примерот на Небојша Стефановиќ и Драган Марковиќ Палма, Вучиќ покажа дека нема афера што може да ја разниша владата и дека не може да се затвори со помош на неговата медиумска машинерија. Тие беа демонстративни вежби на моќ. Преку Вулин стигна змената на терминот „Голема Србија“ со „српски свет“
Пред неколку години, по убедливата победа на изборите, Александар Вучиќ рече дека никогаш не бил задоволен од изборните резултати и дека секогаш верувал дека може да се стори многу повеќе. Во моментов, според истражувањето на ИПСОС, партијата предводена од претседателот на Србија е на 58% од поддршката на гласачите кои би излегле на гласање. Објективно, тоа е резултат што би го релаксирал секој политичар. Но, не и Александар Вучиќ, кој, една година пред редовните претседателски, белградски и предвремени парламентарни избори, е во голема мерка во предизборната кампања. Нема никаква безначајност во која, тој, во меѓувреме, ја туркаше опозицијата, иако со нивна помош, со што би бил задоволен. Како што е очигледно, нема истражување што може да го принуди да ја намали брзината на целосното освојување на Србија. Сè во декор на наводниот дијалог за изборните услови што се водат на две патеки меѓу власта и опозицијата, со европратениците како посредници и без нив.
Дури и најновата епизода со Александар Шапиќ, кога тој влегува во СНС и се подготвува за изборите во Белград, е помалку инспирирана од реалниот страв од можна загуба на изборите во главниот град, а многу повеќе од желбата да се победи опозицијата токму таму каде што сметаат дека имаат најголеми шанси. Тој, се разбира, гледа и на судир со спорови меѓу вонпарламентарните опозициски партии кои се борат да ја задржат важноста во невозможни медиумски услови, но во исто време се исцрпуваат во поделби и обвинувања што ги оддалечуваат од можниот изборен успех, и покрај огромното незадоволство во јавноста
Покрај тоа, на примерот на Небојша Стефановиќ и Драган Марковиќ Палма, Вучиќ демонстрираше дека нема никаква афера, без оглед колку е тешка и чувствителна, што може да ја разниша власта и која со помош на нејзината медиумска машинерија не може да ја затвори, а потоа дури и да се фокусираат на конфликтот.да се префрлат на опозицијата. Ова беа показни вежби во чии раце беа сите карти. И, која е основата на моќта врз која Александар Вучиќ веќе ја развива својата предизборна кампања во три насоки. Првата е економијата со големи најавени победи и проценти кои „никогаш не се подобри во историјата“. Па, никогаш повеќе патишта, железници, мостови, субвенции, отворање фабрики, вработувања, дистрибуција на помош на граѓаните, никогаш повисоки пензии, БДП, економски раст … И тогаш кој е малиот, мизерен живот на просечниот граѓанин на Србија, во споредба со спектакуларниот успех на сегашната влада? Го натера да застане во ред за вакцинација рано наутро пред трговскиот центар, во кој можеби никогаш не влегол, надевајќи се на ваучер од три илјади динари. И како бонус, тој добива признание дека е исто така воин кој ќе придонесе за големата победа на владата над круната – уште еден важен адут на владината кампања за следните избори. Оваа битка, откако тој самиот беше вакциниран, ја водеше претседателот на државата, секој ден посетувајќи ги градовите и селата низ Србија.
Александар Вучиќ знае дека парламентарниот и вонпарламентарниот живот во Србија, по последните избори, се сврте надесно. Тој исто така знае дека добива сериозни критики од таа страна. Но, тој исто така знае дека национализмот е сè уште најмоќното гориво на српската политика, дека нема подобар рецепт за национална хомогенизација од чувството на закана и будењето на старите соништа за „Голема Србија“, формулирани денес со новата фраза „српски свет“. На тој оган што беше речиси изгаснат, патриотските срца брзо ќе се загреат пред изборите и националните редови ќе се затворат. Тој исто така знае дека не е најсоодветно за него денес да зборува за тоа, дека оваа авантура веќе скапо не чинеше како држава и дека неговата улога во неа не беше многу мала, но знае и дека е голем резервоар на гласови од кој сигурно нема да се откаже. Напротив. Тој ќе додаде малку дрво на тој пламен, но ексклузивноста на разработката на идејата за српскиот свет ќе му ја препушти на Александар Вулин, кој нема проблем да каже дека Србите многу се извинија за „Голема Србија“ и дека само „создавање српскиот свет го решава националното прашање на Србите“. Идејата тогаш, заедно со низа конфликти, инциденти и закани во регионот, се вклопува во духот на неофицијални документи кои јасно ги испитуваат можностите за промена на границите на Западен Балкан. Иако теориите за крв и почва веќе подолго време се заменуваат во цивилизираниот свет со идејата за човекови права и слободи. Но, сè уште сме далеку од таков свет. Толку многу што аналитичарите на престижниот германски магазин „Интернационална политика“ не ја исклучуваат можноста дури и за нови судири во опасниот хаос на национализмот, индоктринација, корупција и притисок врз медиумите и судството.
