Ако некогаш сте се запрашале како функционира светската политика денес – не грижете се, не сте пропуштиле тајно предавање од Харвард. Сè сте виделе и претходно. Само можеби не во вестите, туку во „Добри момчиња“ на Мартин Скорсезе. Единствената разлика е што мафијашите барем беа искрени за тоа кој кого рекетираше
Денешниот свет на политиката, особено меѓународниот свет, функционира според едноставно правило. Не е важно што правите, не е важно како владеете, дури не е важно ниту колку сте компромитирани – важно е колку плаќате и кому.
Ете ја таа антологиска сцена во „Добри момчиња“ на Скорсезе. Сопственикот на ресторанот, исплашен и очаен, доаѓа кај шефот на мафијата Полие да побара „заштита“. Сопственикот не нуди само пари – тој го нуди ресторанот, парче по парче, сè додека на крајот не остане без ништо. Мафијата го презема бизнисот, ја испразнува касата, ги уништува просториите, а „заштитникот“ останува со долгови и празни ѕидови. Крај на приказната. Сите знаат како завршува. Освен оној што барал помош.
Заменете го ресторанот со мала политичка креација како што е Република Српска, а Полиеја со поранешните и сегашните моќници на светската политика: Трамп или Путин. Сценариото е исто, само што тужбите се поскапи, а сметките одат преку офшор компании. Секако, не можете да користите вазелин за народот. Сè мора да биде безболно. Барем на почетокот.
Пример? Република Српска и нејзиниот поранешен премиер Милорад Додик. Додека санкциите од ерата на администрацијата на Бајден притискаа, решението не се бараше во реформите, владеењето на правото или, не дај Боже, одговорноста. Не. Решението се бараше – и се плаќаше – во Вашингтон.
Така, поранешниот советник за национална безбедност на Трамп, пензионираниот генерал Мајкл Т. Флин, стана „консултант“ за скромни 100.000 долари месечно. Човек со валидна пресуда за нелегално лобирање, помилуван од Трамп, е идеален избор за работа што бара морална флексибилност и добар адресар. Флин не дојде сам. Тука е и Род Благојевиќ, поранешен гувернер на Илиноис, исто така осуден за корупција, исто така помилуван. Во политичкиот свет тоа се нарекува „искуство“.
Нивната задача? Да ги укинат санкциите, да го исчистат имиџот, да „подигнат свест“ и да им објаснат на Америка дека проблемот не е во Додик, туку во „глобалистите“, обвинителите, високиот претставник и, секако, сите што не се MAGA. Резултатот? Санкциите се укинати. Не затоа што системот се подобри, туку затоа што цената беше прифатлива.
Вкупна сметка? Стотици илјади долари за американските лобистички фирми, колумни во медиумите, состаноци со сенатори и Стејт департментот. Сè беше правилно пријавено во Министерството за правда на САД, затоа што кога лобирањето е легално, совеста е опционална.
И тука доаѓаме до клучна лекција од „Добрите момчиња“. Откако ќе влезете во таа врска, веќе не сте сопственик на ресторанот. Државата станува залог, политиката стока, а иднината хипотека. Денес плаќате за да ви бидат укинати санкциите, утре плаќате за да бидете вратени на власт, задутре некој ви објаснува зошто веќе немате контрола врз ништо.
Големите сили и „силните луѓе“ како Доналд Трамп не делат помош – тие нудат услуга. А услугите се наплаќаат. Не мора да значи во готово. Понекогаш во лојалност, понекогаш во тишина, понекогаш во целосно откажување од суверенитетот. Како ресторан кој повеќе не е ваш, но сè уште го носи вашето име.
Денешната политика не функционира според принципот на правилно и погрешно, туку според ценовникот. Кој има пари за лобисти, ја има и „вистината“. Оние кои немаат, треба да се надеваат на правда – или барем на добар филм што еден ден ќе објасни како сè тргнало наопаку.
А Скорсезе? Тој веќе го снимил тоа во 1990 година. Дури тогаш се нарекувало мафија. Денес се нарекува геополитика.
Ако сакате да добиете слика за тоа како функционира светот денес, само погледнете го овој клип и филмот „Добри момци“. Сè е објаснето.
Сцената прикажува очаен сопственик на ресторан како го моли Поли за помош додека Томи го тероризира. Тој му предлага на Поли да стане партнер во ресторанот за да го заштити. Поли на крајот се согласува да „помогне“, но се покажува дека тоа е злобна стапица.
Кога мафијата станува „партнер“ во бизнисот, сопственикот мора да му плаќа на Поли секоја недела, без оглед на околностите – пожар, удар од гром, лоша работа – ништо не е изговор. Поли може да троши колку што сака на кредит во ресторанот, бидејќи никој нема да ги плати сметките. Потоа мафијата ја продава испорачаната стока со попуст низ задната врата – купуваат виски за 200 долари и го продаваат за 100 долари, сè за профит.
Конечно, кога повеќе не е можно да се позајмува од банка или да се купува стока на кредит, тие „пукаат“ – едноставно ја запалуваат осигурителната продавница. Сопственикот останува без ништо, а мафијата веќе ги исцедила сите можни профити од бизнисот.
Така завршуваат нашите земји. Сопственик на ресторанот се нашите политичари Додик, Пленковиќ, Вучиќ, Човиќ,… А од другата страна – Трамп, Путин или Си. А ресторанот ги претставува нашите сиромашни држави кои се облог и загуба.
(logicno.com)
