Дали одбивањето на Ердоган на Шведска и Финска е поврзано само со курдските теросисти или тој бара начин да биде во центарот на сцената – се прашува „Њујорк тајмс“.
Кога турскиот претседател Реџеп Таип Ердоган овој месец се закани дека ќе го блокира членството во НАТО на Финска и Шведска, западните функционери беа огорчени – но не и шокирани.
Во сојузот што функционира со консензус, моќниот турски човек се смета за своевиден „уметник“. Во 2009 година, тој го блокираше назначувањето на сосема нов шеф на НАТО од Данска, жалејќи се дека нацијата е премногу толерантна кон карикатурите на пророкот Мухамед и гледа со премногу симпатична кон „курдските терористи“ кои главно делувале во Турција. Беа потребни часови на наговарања од страна на западните лидери и ветување лице в лице од претседателот Барак Обама дека НАТО ќе назначи Турчин на раководно место за да го задоволи Ердоган.
По прекинот на односите меѓу Турција и Израел во следните 12 месеци, Ердоган ја спречуваше Алијансата да работи со еврејската држава шест години. Неколку години подоцна, Ердоган со месеци го одложи планот на НАТО за зајакнување на европските нации кои се во опозиција на Русија, уште еднаш цитирајќи ги познатите редрени за курдски милитанти и барајќи од Алијансата да ги прогласи оние кои работат во Сирија за терористи.
Сега турскиот лидер повторно е во функција на опструкционер и уште еднаш се повикува на Курдите, бидејќи цени дека Шведска и Финска сочувствуваат со курдските милитанти кои ги направи негов главен непријател.
„Излезе дека овие држави стануваат куќи за гостопримство на терористички организации“, изјави тој минатиот месец. „Не е можно ние да се согласиме за тоа“.
ШТО БИ ДОБИЛ ПУТИН? Ставот на Ердоган е потсетник на долготрајниот проблем за НАТО, кое во моментов има 30 членки. Руската инвазија на Украина можеби ѝ даде на Алијансата сосема ново чувство за мисија, но сепак НАТО треба да се справи со авторитарниот шеф држава член кој сака да ја искористи својата моќ за да ги реализира политичките цели дома, преку блокирање на консензусот.
Тоа е сценарио кое оди во корист на рускиот претседател Владимир Путин, кој во последно време се однесува уште попријателски со Ердоган. За рускиот лидер, отфрлањето на шведскиот и финскиот прием во НАТО може да биде голема победа.
Дилемата би можела да биде помалку компликувана да не беше важноста на Турција за Алијансата. Државата се приклучи на НАТО во 1952 година, откако се усогласи со Западот да дејствува како непријател на Советскиот Сојуз; Турција ѝ обезбедува на Алијансата витално стратешко место на пресекот на Европа и Азија и контрола на Блискиот Исток и Црното Море. Турција е домаќин на значајна американска воздухопловна база каде што се чува американско нуклеарно оружје, а Ердоган ги блокираше руските воени бродови кога тие се упатија од Средоземно море кон Украина.
Како и да е, под Ердоган, Турција сѐ повеќе и повеќе се покажува како проблем што треба да се менаџира. Како премиер, а потоа како претседател, тој ја оддалечи својата земја од Европа додека работеше кон авторитарен и популистички модел на исламистичка политика, особено по неуспешниот обид за државен удар во 2016 година.
Тој купи софистициран ракетен систем од Русија, кој офицерите на НАТО го нарекуваат ризик за нивните вградени методи на заштита, а во 2019 година изврши армиски упад во борбата против Курдите во северна Сирија кои ја помагаа битката против Исламска држава со помош на САД.
„Во моите четири години во Алијансата, доста често беше 27 против еден“, рече Иво Даалдер, американски амбасадор во НАТО за време на администрацијата на Обама, кога Алијансата имаше 28 членки.
Приговорите на Ердоган за членството на Шведска и Финска дури ги обновија прашањата за тоа дали на НАТО можеби ќе му биде подобро без Турција.
Во есеј објавен овој месец, кој беше напишан од Џозеф Либерман, поранешен независен американски сенатор од Конектикат, се тврди дека Турција на Ердоган ќе ги отфрли стандардите на Алијансата за демократско владеење во потенцијалните нови земји-членки. Есејот, објавен од „Волстрит џорнал“, предупреди дека политиките на Анкара, вклучително и пријателството со Путин, ги поткопале интересите на НАТО и дека Алијансата треба да истражува начини за исфрлање на Турција.
„Турција е членка на НАТО, но под Ердоган таа повеќе не ги дели вредностите што го зацврстуваат овој голем сојуз“, напишаа Либерман и Марк Валас, главен извршен директор на Проектот за турска демократија, група која ја критикува Ердоган.
Некои членови на Конгресот го изјавија истото. „Турција под Ердоган не треба и не може да се гледа како сојузник“, рече сенаторот Боб Менендез од Њу Џерси, највисокиот демократ во Комитетот за надворешни односи на Сенатот, по упадот на Турција во Сирија во 2019 година.
ПОТЕГОТ НА БАЈДЕН НАТО е воен сојуз. Турција, сепак, ја има втората по големина армија во НАТО. Турција има и високо развиена одбранбена индустрија и клучна географска положба. Западните официјални лица велат дека Турција само ќе предизвика повеќе проблеми како огорчен аутсајдер на НАТО – и таков што би можел поблиску да се усогласи со Русија.
„Турција го поткопа сопствениот имиџ“, вели Алпер Чоскун, поранешен турски дипломат кој сега е висок соработник во Фондацијата Карнеги за меѓународен мир. Но, додаде тој, „таа сè уште е критична членка на Алијансата“.
Прашањето е одново: што ќе направи Ердоган за да ја добие својата поддршка за Шведска или Финска? Џо Бајден ги прими во Белата куќа финскиот претседател Саули Ниинисто и шведската премиерка Магдалена Андерсон за да ја искаже поддршката на САД
Претседателот Бајден ја истакна поддршката на САД за потегот кога ги угости лидерите на двете држави во Белата куќа овој месец и го пофали поголемото НАТО како мерка против руската моќ. „Бајден зазеде екстремно изложена, високо видлива позиција со тоа што ги покани во Вашингтон“, рече Џејмс Џефри, американски амбасадор во Турција за време на администрацијата на Обама.
Повеќето аналитичари веруваат дека Ердоган на крајот нема да го блокира пристапот на Шведска и Финска, туку дека сака да ги истакне безбедносните грижи на Турција и да оствари внатрешно-политички придобивки пред изборите во неговата земја следната година.
Ердоган главно се занимава со долгогодишната поддршка на Шведска за Курдистанската работничка партија, или ПКК, која бара независна курдска држава на територија делумно во границите на Турција.
ПКК е терористичка организација која напаѓа цивилни цели и убива цивили во Турција. САД и ЕУ ја прогласија за терористичка група. Некои влади, вклучително и Шведска, гледаат на неа со повеќе симпатии како курдско националистичко движење.
Соединетите Држави, исто така, ги поддржаа курдските борци во Сирија, ИПГ, или Единици за заштита на народот, кои помогнаа во борбата против Исламската држава и кои беа цел на Ердоган во неговиот упад во земјата во 2019 година.
Турскиот претседател сака ИПГ да биде означена како терористичка организација. Ердоган ги обвинува Финска и Шведска за засолниште на следбениците на Фетула Ѓулен, турски свештеник во егзил, кој тој го обвинува како причина за пучот во 2016 година. Турција бара екстрадиција на 35 лица за кои верува дека се со Ѓулен или со курдските сепаратисти.
Ердоган, исто така, се спротивстави на шведско-финското ембарго за оружје што беше воведено против неговата земја по упадот во Сирија во 2019 година. Проценката на настаните во Украина сугерира дека Шведска веќе размислува за укинување на ембаргото.
Некои аналитичари велат дека владата на Ердоган гледа на ПКК слично на тоа како што Вашингтон ја гледаше Ал Каеда пред 20 години. Ова сугерира дека Западот не може да ја игнорира загриженоста ако сака да прави бизнис со Турција.
Претставниците на администрацијата на Бајден го минимизираа ќор-сокакот и очекуваа со Ердоган да се постигне компромис. Турските власти се состанаа со нивните колеги од Финска и Шведска во Анкара минатата недела.
Џулијан Смит, амбасадорката на САД во НАТО, во интервју рече дека „се чини дека ова е проблем што го имаат со Шведска и Финска, па ќе го оставиме во нивни раце“. Таа додаде дека САД ќе пружат помош доколку е потребно.
Појавувајќи се со министерот за надворешни работи на Финска во Вашингтон во петокот, државниот секретар Антони Блинкен рече дека е „уверен дека ќе работиме преку овој процес брзо и дека работите ќе се движат напред со двете земји“.
ЧЕКАЈЌИ ГО САМИТОТ ВО МАДРИД Емре Пекер (директор за Европа со седиште во Лондон во Групацијата Евроазија), приватна консултантска фирма, изјави дека не верува дека Ердоган бара отстапки од Вашингтон. Тој изрази уверување дека Турција ќе успее да постигне договор со Шведска или Финска со посредство на Јенс Столтенберг, генералниот секретар на НАТО. Главните приоритети на Ердоган се да се слушне загриженоста за безбедноста на неговата земја за курдските сепаратисти и да се укине ембаргото за оружје, рече Пекер.
Некои американски аналитичари остануваат скептични. Ерик Еделман, поранешен американски амбасадор во Турција и Финска, предупреди дека Ердоган би можел да бара начин да му угоди на Путин – или барем да го намали гневот во Москва поради продажбата на смртоносни дронови на војската на Украина од приватна турска компанија.
„Тој има многу комплициран однос со Путин што мора да го одржува“, рече Еделман. „Ова е добар начин да му се фрли малку коска на Путин – „сè уште сум корисен за вас“.
Други веруваат дека турскиот лидер сака пари од Вашингтон. Ердоган е бесен што Соединетите Држави ѝ го одбија пристапот на Турција во стелт авионот „Ф-35“ по купувањето на рускиот балистички ракетен систем „С-400“ во 2017 година. Турција лобира да купи ловци „Ф-16“ со зголемени способности, но тоа наиде на силен отпор од членовите на Конгресот, како Менендез.
Ердоган би можел да бара и претседателско внимание. Тој имаше пријателски однос со претседателот Доналд Џеј Трамп, но Бајден го држи на дистанца.
„Ова е човек на кому му треба да биде во центарот на вниманието“, рече Даалдер, поранешен амбасадор на САД во НАТО. „Ова е начин да се каже: ‘Еј, сè уште сум тука. Треба да обрнете внимание на моите прашања’“.
Пекер верува дека може да се постигне договор меѓу Турција, нордиските земји и НАТО пред самитот во Мадрид следниот месец. Ова ќе овозможи потпишување на протоколот за пристапување.
Некои аналитичари веруваат дека Бајден можеби ќе треба да му даде знак на Ердоган во Мадрид за да добие негова согласност. Ова го направи Обама на самитот на НАТО во 2009 година за да го назначи Андерс Фог Расмусен за генерален секретар.
Конгресменот Адам Смит, демократ од Вашингтон и претседател на Комитетот за вооружени служби на Претставничкиот дом, рече минатата недела дека влогот за членството на Шведска и Финска е доволно голем за да се гарантира интервенција на САД.
„Треба да седнеме и да склучиме договор“, рече Смит. „И треба да станеме агресивни во врска со тоа, како сега“. (Њујорк тајмс)
