На една албанска плажа престрелка за четири лежалки однесе четири животи. И на вработениот на плажата Февзиу, кому тоа му бил прв работен ден во животот
Истакнатиот албански новинар Бленди Февзиу на социјалните мрежи објави статус со кој ја осуди престрелката за 4 лежалки на плажа, кои однесоа 4 животи и ги потресоа сите, за денес да читаме реакција за 60 запалени лежалки на плажа како незадоволство на граѓаните од „нормите“ на општественото однесување во Албанија.
Еве го интегрално неговиот фејсбук статус:
„Мизерим Зенели сигурно бил среќен вчера, на неговиот прв ден на работа. Работата која што ќе му обезбеди живот за себе и помош за мајката во исклучително тешки услови. Среќна сигурно била неговата мајка, која го воспитала сирак и верувала дека нејзиниот син сега ќе биде платен работник. Ниту еден од нив не можеше да знае дека ова ќе биде не само последниот ден на работа, туку и последен ден од неговиот живот. Загина толку млад и невин. Првата плата не можеше да ја однесе дома, додека во џебот му беа пронајдени само 30 леки (официјална валута во Албанија). Тој не можеше да и помогне на мајката која денес барала пари од роднините за да купи ковчегот за својот син кој треба да го погреба.
Мизерим Зенелин момчето кое што никој не го викаше по име, денес е топ вест во Албанија. Тие го нарекуваа „сираче“ според одвратниот менталитет на и начин на размислување на албанското општество. Но, денес, сигурно, секој што го прочитал неговото име, ќе му биде многу тешко да го заборави.
Мизерим беше еден од илјадниците и илјадници млади луѓе во Албанија кои се стремеа кон нормален живот. Тој беше еден од оние кои работат од појадок до вечера, кои жртвуваат, кои даваат сè и толку малку се плаќаат. Тој беше еден од младите момци кои со својата работа ја носат оваа земја на своето рамо. Кои трпат неправда и кои не знаат за осуда.
Myzerim имаше само еден „грев“ во животот. Веруваше дека ќе преживее ако работи чесно и посветено во животот. Тој не стана трговец со луѓе; тој не стави пиштол во појасот за да стане платен убиец, ниту се заканил некому, ниту ограбил никого. Само работеше. Или се обиде да работи, затоа што му го одзедоа животот уште на првиот ден од неговата работа.
Тој стана жртва на размислувањето вградено во оваа земја денес и изминатите 30 години, дека имотот се зема со насилство, дека територијата се зема со сила, дека сè е ограбено, изградено без дозвола, претворено во имот и, конечно, легализирано како да не се случило ништо. Дека сè станува факт и пред да се направи факт, законот и државата не работат. Дури и од изборни причини, државата се претвори во машина за легализација, која казнува чесен граѓанин, граѓанин-модел, граѓанин што го почитува законот, а го наградува оној што украл, го прекршил законот, изградил без дозвола, или како што се вели во секојдневниот живот, „ Има сила “.
И, во овој свет на сила, законот го донесува оружјето, оружје што му го одзеде животот на 20-годишно момче, кое никој не го викаше по име, но денес, семејството го погребува. Убија еден млад човек, убија граѓанин на оваа земја, убија човек што го почитуваше законот. Тие го убија затоа што не можеа да изберат кој ќе стави уште 4 лежалки на плажа, исто толку простор колку што ќе добијат денес на четиртите гробови заедно.
Мизерим Зенелин, момчето кое никој не знаеше. Но, тој можеше да биде кој било од нас. Може да биде секој што седи на кафе на плажа или градско кафуле со желба едноставно да ужива во еспресо. Мистеријата е живо обвинение против секој што можеше да го запре ова убиство. Тоа е одраз на она што може да се случи утре, во земја каде што разбојникот се нарекува добар, а оној што го почитува законот и работи „неспособен”.
Господ нека биде со тебе Мизерим. Ти беше дефинитивно најдобриот од сите нас иако куршумите ти го пресекоа животот и сонот помеѓу …“
