Руслана Данилкина доброволно отиде на фронтот на 18-годишна возраст. На 10 февруари 2023 година, таа беше под оган и ја загуби ногата. Сепак, таа успеа да ја задржи својата верба во животот, како и нејзините соништа
МАРИНА БАРБА
„На почетокот жалев што преживеав, бидејќи ми беше многу тешко да се прифатам како што сум сега“, вели Руслана. „Но, постепено сфатив дека сум жива, иако без нога. Дека можам да станам и да одам“.
Пред една година, Руслана одлучи дека сака да учествува во одбраната на Украина и се пријави како волонтер. Таа тогаш имала 18 години. Нејзината одлука не била ниту лесна, ниту брза – воениот рок ја исплашил. „Најмногу се плашев дека не знам каде одам и колку долго. Разбрав дека не е јасно што ќе се случи во иднина, но ова е мојата земја, која многу ја сакам. ми беше јасно дека колку „Беше страшно, но навистина сакав да одам на фронтот“.
Девојката го следеше примерот на нејзината мајка и очув, кои во 2015 година служеле во Донбас, а од почетокот на руската инвазија на Украина отишле на фронтот како волонтери.
Отпрвин, девојката добила задача да се занимава со документи, но таа брзо сфатила дека сака да биде поблиску до фронтот. Неколку пати била одбиена, бидејќи, била премлада, но на крајот успеала да ја постигне целта.
На 10 февруари, Руслана учествуваше во борбена мисија во регионот Херсон. На почетокот сè било мирно, но наеднаш започнал артилериски оган. Фрагменти од касетните бомби паднале во преградата на возилото кадешто седела девојката.
„Се сеќавам на моментот на експлозијата. Несвесно ја покрив главата, а во темнината се што се сеќавам е како го држев коленото. Веднаш разбрав што се случи, но не сакав да верувам дека ја изгубив ногата“ вели Руслана за овој најстрашен ден во твојот живот.
Преживеала само по среќна случајност. Покрај погоденото возило точно во тој момент минувала лекарска екипа, која и пружила прва помош и спречила смрт поради загуба на крв. Ја ставиле во кревет во друг автомобил, каде што ја видела шокантната глетка: ногата и била легната покрај телото.
Медицинските лица, кои ја оперирале малку подоцна, направиле се за да и ја спасат ногата, но не успеале. Потоа ја испратиле во болница во нејзиниот роден град Одеса. Првите денови постојано плачела, но во еден момент донела одлука: ќе се борам за живот!
Најголема поддршка за младата жена било нејзиното семејство. Покрај тоа, илјадници луѓе од целиот свет секојдневно ги испраќаат своите пораки до Руслана на социјалните мрежи. Нејзиниот профил на Инстаграм веќе има 37.000 следбеници.
Благодарение на нејзината желба за живот, Руслана стана симбол на сила и непобедливост за многумина. Кога ќе ја прашате како се чувствува денес, таа вели дека е многу подобра – и физички и психички. Иако по два месеци од губењето на ногата, сепак се јавуваат фантомски болки. „Но, јас одамна се откажав од лекови против болки. Ова е моја одлука. Психологот ми кажа дека само јас можам да му објаснам на мојот мозок дека ногата повеќе ја нема”, вели девојката.
Сега Руслана пие само седативи за поддршка на нејзиниот нервен систем во овој тежок период. До неодамна имала тешки напади на паника, лековите и разговорите со психолог и помагаат постепено да ги надмине.
Младата жена веќе има пет операции зад себе. Моментално е во санаториум и чека да и стават протеза. Наскоро ќе почне да прави физички вежби за подобрување на мускулите кои ослабеа во последните два месеци.
Благодарение на донациите, Руслана ќе може да добие модерна протеза направена во Германија. Штом ќе ја добие, ќе почне да ги исполнува своите нови соништа. „Мојот наједноставен сон е да скејтам. Сонувам и за велосипед. Да, ми недостига едната нога, но тоа не значи дека не можам да ги остварам моите соништа“, вели таа.
Руслана сака да им помогне на другите луѓе кои страдале во војната, да им даде верба во животот. „Сакам да им покажам на луѓето дека сè е можно – не треба само да седите и да се жалите. Дури и ако ви се случило нешто страшно, животот продолжува и треба да го живеете“, вели таа.
