ТЕОФИЛ ПАНЧИЌ
Депримирачко е споредувањето на начинот на кој размислува и дејствува македонскиот премиер Зоран Заев и она што во Србија го нудат владеачките, ама во добар дел и опозициони фигури
Има еден долговечен демагошки реторички трик на кој не фаќаат нас кои сме антипротивни. „Лесно е само да се критикува, предложите вие конкретни решенија ако сте толку паметни!“. А се сеќавам на таа празна ама неуништлива реченица уште од оние митски времиња кога Исус и Тито чекореа по земјата. Па, кога е веќе така, еве ме мене со конечниот предлог за спас од нашите сегашни неволји. Значи, предлагам Македонија да ја анектира Србија и Зоран Заев да стане и наш премиер а претседателот може да го испрати да му прави друштво на одбегнатиот Груевски. Бидејќи Македонија ќе се вика Северна Македонија, можеме да се викаме Уште посеверна Македонија?
Добро, ако малку се пошегувавме, ха,ха, сега можеме за исто ама малку посериозно. Македонскиот премиер даде подолг интервју за N1: прво некако случајно го закачив и погледав еден дел а потоа го побарав и не без фасцинираност и завист го одгледав целото интервју. Е, откаде ми се овие мое ненадејни големомакедонски претензии на територијата на Србија (сепак сум роден во Скопје): еден оваков каков што е Заев на чело на оваа хистерија би имал благотворен тераписки ефект од широк спектар.
Што толку ме воодушеви кај Заев? Која тоа мисли на големи луѓе ги изрече? Која топла вода ми ја откри? Ништо од тоа: ниту топла вода, ниту монументални мисли. Само нормална човечка памет, безжична интелектуална и човечка граѓанска чест, извонредно прецизно снаоѓање во времето, просторот и контекстот, чувство за сразмер на личните и можнотите на неговата земја, сјаен преглед на ситуацијата, лишеност од безвезни и штетни илузии, непостоење или невидливост на суетата, пристојност во однесувањето, не како некој малограѓански макофо, туку како деловно уважување на интелигенцијата на соговорникот и на гледачите – би можел вака да набројувам до бесконечност.
Заев дојде на власт победувајќи во борба речиси за гради со корумпираниот, популистички и националистички режим на ВМРО, кој Македонија ја држеше за заложник одвнатре, токму онака како што сите соседи, особено оние јужно од неа, ја држеа како заложник однадвор.
Она што тој понуди, а би се рекло се уште испорачува е решавањето на проблемите (што ги направиле други): како внатрешните, така и со соседите, што е често тесно поврзано (и со Србија не е поинаку). Знаеме што се случи од решавањето на бесконечниот, погубен, по природа депресивно идиотски спор со Грција, релаксација на односите со Албанците и така натаму. Кога говори за ова и за нешто друго, а сараевскиот новинар на N1 не го поштеди од ниту едно прашање кое му падна на умот. Заев говор мирно, разложно, прибрано, не заобиколувајќи ниту за една тема, освен ако се работи за нешта што од дипломатски причини не смее да ги открива и тоа го нагласува. За се во одговорите е директен, иако никогаш прост.
Ако некој би барал мото за овој интервју јас би рекол: no bullshit. Бидејќи, се што Заев демонстрираше во овој разговор, дејствуваше како миење со бистра, свежа изворска вода откако некој друг претходно со часови ве туркал во помии. И затоа ако потоа некој „мудрец“ мрмливо или лутито ве запраша што вие сакате од да постигнете со протестите против власта, но приговарајќи ова или она и на опозицијата, слободно кажете му: ма не, не барам ништо особено, туку некој како Зоран Заев.
Како и Македонија до вчера и Србија е болниот на Балканот, сега секако најголемиот – не по габаритот, туку по тоа што е сериозно болна. Таа нејизна болест, потенцијално кобна, е ништавност на нејзините (пред се а не исклучиво) политички елити: нивниот кукавичлак, себичност, интелектуална кусост, стеснетост на перспективите, неповратно длабока корумпираност, аморалност, подготвеност за жртвување на се и на сите заради малку лична добивка, власт и маст.
Не јавнаа најлошите меѓу нас, или поточно најлошите од 90-те, кога сепак доминираа медиокритетски апартчици, додека владееше епската небулозност, некомпетентност, паланечка надуеност и мултидисциплинарен битангизам. Земете го само Вучиќ, погледнете го тој човек како се однесува, како (каде и кога за било што) зборува, која слика за себе и за земјата која ја оседлал емитира; што да се рече за оние кои го гуглаат, редовно инфериорни на неговата депримирачка бескорисност? А тогаш погледајте ги оние кои ни го наметнуваат асовите и предводниците на опозициониот отпор – од несреќниот Вук Јеремиќ, Бошко Обрадовиќ, преку Ѓилас, Стефановиќ и Мала Крсна! Може ли за оној кој на Србија и го сопре крвотокот, да се чуе нешто употребливо, а камо ли сериозно и точно?
Дури и кога ќе му се протне да чита без жар и разбирање „исправен текст“, А.В. тоа го прави сеејќи околу себе промашени и длабоко погрешни конотации, па да посакаш одново да го кажува она додека беше чирак кај Шешељ, барем би звучело примерено на сигналите што непрестано ги испраќа сам по себе. А дури овие што мислат да го избркаат а кои за почеток мислат дека треба а да поништат било каков „заевски“ (малку веројатен) пробој од лошата бесконечност на балканизмот.
И тогаш доаѓа Заев кој покажува дека не мора така: може и вистинито и умно, трезвено и сепак од срце, нималку наивно ама доследно добронамерно и без среден прст во џебот, па како биде. И еве го ништо не му недостасува, не му падна небото на глава, и се уште е претседател на владата. Навистина, да размислиме ние сепак за таа анексија?
