Тоа што на Валиева и беше дозволено да се натпреварува е, од моја перспектива како поранешна уметничка лизгачка е крајно обесхрабрувачки. Тоа секако создава ситуација каде што идните спортисти може да ја изгубат довербата во системот.
Го гледав скандалот на Олимпијадата во Пекинг во 2022 година во кој беше вклучена уметничката лизгачка на рускиот олимписки комитет Камила Валиева како истиот се расплетува и тоа со грутка во грлото и тешко срце. Бев натпреварувачки лизгач 11 години, па на ова гледам низ објективот на спортистка.
Како и повеќето лизгачи во светот, не стигнав до олимпиското ниво. Четири пати се натпреварував на шампионатот во уметничко лизгање на САД кон крајот на 80-тите и почетокот на 90-тите и лизгав заедно со олимпијците, така што имам претстава за тоа што им било потребно за да стигнат до оваа точка. Трениравме неколку часа дневно и на мраз и надвор од лизгалиштата пет или шест дена неделно. Многу елитни скејтери се школувани од дома. Одев во средно училиште половина ден и бев пуштен напладне за да одам на лизгалиште. Не познавав многу од моите соученици и не присуствував на ниту една средношколска забава.
Научив од прва рака дека потрагата по совршенство може да доведе до разочарување и може да потрае со години за да се процесуира. Значи, не сочувствувам само за 15-годишната Валиева, која беше позитивна на забранети супстанци и на крајот не се пласираше на медал, ги чувствувам сите натпреварувачки во женската дисциплина кои ќе бидат погодени во една вака или онака од овој скандал. Тоа што на Валиева и беше дозволено да се натпреварува е, од моја перспектива како поранешна уметничка лизгачка е крајно обесхрабрувачки. Тоа секако создава ситуација каде што идните спортисти може да ја изгубат довербата во системот.
Уметничкото лизгање е индивидуален спорт. Отсекогаш знаев дека без разлика колку напорно тренирам и без разлика колку добро настапував на натпреварувачкиот ден, мојата судбина на крајот почиваше на одлука на судиска комисија. Уметничките лизгачи го знаат ова, ние го разбираме и ги поминуваме нашите сесии за спортска психологија разграничувајќи ги нашите тренинзи и нашите перформанси (што можевме да контролираме) и оценките на судиите (што не можевме).
Фактот дека допингот од други спортисти е една од ставките на списокот „не можам да контролирам“, за жал не е нов. Но, речиси можам да ја почувствувам фрустрацијата што мора да ја имаат другите скејтери на настанот. Американките Карен Чен, Мараја Бел и Алиса Лиу на крајот не се пласираа на позициите за медали, но видоа дека на натпреварувачката и беше дозволено да продолжи и покрај тоа што беше позитивна на тестот за забранети супстанции. Дури и целата психолошка обука и менталната визуелизација што ја прават скејтерите – со нивните тренери и со професионалците за ментално здравје – не мора да ве подготват за тоа.
Лизгањето го чинеше моето семејство десетици илјади долари годишно, вклучително опрема, тренинг, костими и патување. Ова им одзема патарина на повеќето семејства кои учествуваат со членови на семејства. Конечно, потребни се 10-20 години за да се стигне до олимписко ниво, или навистина до натпреварување на национално ниво.
Замислете да вложите сета енергија и време за да стигнете до меѓународно натпреварувачко ниво, само за вашата напорна работа да биде засенета од скандал? Притисокот врз сите овие млади жени е огромен. Тешко е дури и да се разбере притисокот што го чувствуваше
Валиева и разбирливо е што се свитка под него.
(Џеслин Џејн Фокс остана активна во лизгањето цели 20 години .Таа постојано пишува за овој спорт а достапна е преку Твитер и Инстраграм)
