ЈОВАНА ЈОВАНОВИЌ
Со години се изложуваа на опасност, ризикувајќи ја својата безбедност и мир, со цел да ја разоткријат темнината што нè опкружува, на чии коруптивни активности сме жртви и да ги срушат идовите на чоколадото што ја размачка информативната програма на националните фреквенции.
Епидемијата на вирусот корона во последните месеци во јавниот дискурс во Србија оживеа прекрасна метафора на Лермонтов – херојот на нашето време. И, навистина, со право им го ставивме на нашите медицински работници, кои од март наваму – на почетокот без доволно потребна медицинска опрема, во вселенски одела, на 5 или 35 степени, истоштени, во болници без доволно кревети и респиратори, без доволно колеги да откажани ако имаат потреба од тоалет, свесни дека ризикуваат инфекција со непредвидлив, подмолен вирус, од кога накратко може да го изгубат чувството за мирис или да почувствуваат лесна треска, но белите дробови или бубрезите се уште да не успеат, а најсмешниот од сите вируси станува фатален – тие продолжуваат … , навистина, нивната професионална должност, а веројатно и морална обврска, бидејќи тие одлучија да им помогнат на луѓето, да лекуваат, лекуваат, спречуваат, спречуваат, смируваат, да ја ублажуваат болката, објавуваат добри вести, но и трагични резултати, да бидат гласници на животот и смртта … Соочени со оваа глобална пандемска чума, тие всушност немаа друг избор – секој случајно беше на работа, па ако до вчера тој поминуваше поголемиот дел од своето време потпишувајќи се на рецепти за антибиотици или ги проследувше избраните параметри во лабораторијата, за анализа на крвта – денес тој мора да биде на должност во брзата помош во Ковид центаерот …
Не избрал да биде херој – околностите го принудија да го стори тоа, но тоа веројатно не го прави помалку достоен за почит! Но, лекарите во Србија во последните месеци не се единствените херои на нашето време и некако се чини неправедно да се нарекуваат само така … Постои друга група на прекрасни, храбри луѓе кои со години се изложуваат на опасност, ризикувајќи ја својата безбедност, мир и целокупната слобода на нивните суштества – да им помагаат на граѓаните, да го разоткријат мракот што нè опкружува или коруптивните постапки на кои сме жртви, да ги срушат ѕидовите од чоколадото што ја размачкаа и ја реконструираа информативната програма на националните фреквенции, да ја откријат вистината, да ги спречат последиците од лажните вести – да го спасиме нашиот колектив животот и индивидуалните судбини, затоа што тие во суштина го прават тоа – вистински новинари … И тие се одлучија за тоа, свесни за ризиците, немирите, притисоците, што во очите на некои од нас ги прават уште поголеми и подостојни за восхит! Не ги погоди корупциската чума, како вирус, на работното место – отидоа да ја пречекаат! Тие избраа да ја кажат вистината, да ја информираат јавноста, да посочат неправда, проневера, скандали, да ги кажат вистинските вести – колку и да се болни, вознемирувачки или тешки, бидејќи само таквите вести – всушност вести – се информации што укажуваат на разумно суштество да се однесува во одредени околности, во итни ситуации. Тие избраа да бидат весници – понекогаш од животот, а понекогаш од смртта! Тие стојат зад секој напишан и изговорен збор – име и презиме, јавни соопштенија и извештаи или низа врски зад кои се напишани докази за сè што известуваат! И тие можеа да бидат иницијали под измислени текстови во бездомните редакции на дури и најнедомните дневни весници … Или читатели на лажни вести, репортери на измислени настани, водители на реални шоуа, колумнисти кои се занимаваат со изборни теми во САД, уредници на културни вести во дневните весници. . Но, тие избраа да бидат новинари, а новинарството е обврска и подразбира некои етички принципи! Затоа, истражувачките новинари се херои на нашето време и ние мора да бидеме свесни за огромната храброст, мотивација, ентузијазам што е потребна за да истраеме од година во година во тешките услови во кои истражуваат и пишуваат … Повеќето граѓани не ги знаат ниту нивните имиња – слушнале неколку акроними , додека фразата зад името обично е скриена и не може прецизно да се реконструира … Можеби неколку уредници понекогаш имаа можност да видат или слушнат на една или две бесплатни телевизии, достапни само за корисниците на одредени кабелски оператори … Понекогаш, за жал, ако требаше да ги оцрнат своите имиња, да ги дискредитираат нивните приказни и да создадат соодветно јавно мислење – и на првите страници на таблоидите, со опасни етикети на „предавници“, „странски платеници“, „уништувачи на моќта“ и „противници на напредокот и просперитетот“ …
Луѓето околу мене – пријатели, познаници, колеги, па дури и повеќето јавни личности со интегритет – многумина кои објективно гледаат во општествено-политичката кал во која сме заглавени, за жал, сè уште не знаат кои се Милица Шариќ (CINS) и Весна Малишиќ (NIN). .. Тие не знаат дека нивната безбедност, мир, па можеби и животи – се загрозени само затоа што одбрале да не молчат, да не свртат глава кога ќе забележат малверзации, коруптивни постапки, криминал на врвот на владата … Не знаат која е Дина Ѓorрѓевиќ(ЦИНС), Драгана Пецо, Бојана Павловиќ (КРИК), Александар Ѓорѓевиќ, Наталија Јовановиќ (БИРН), Вук Цвијиќ (НИН) … Не знаат како да упаднат во нивните станови, бидејќи тие веројатно не сакаат да им бидат познати нивните имиња – тие сакаат да ги слушнеме нивните приказни! Сите треба да го посакуваме тоа, бидејќи тоа е во интерес на општеството во кое живееме, и затоа е наша благосостојба! Тие се херои на нашето време и им благодарам за сè што прават.
(Авторката е истраживач саработмик на САНУ
