БИЉАНА ВИЛИМОН
Не е твојот живот во опасност, туку фотелјата
Се сеќавам на деведесеттите. А тогаш твојата столица во министерството беше слатка. Можеше само да сонуваш за фотелја на Андриќев венец. Во тоа време, некој седеше на таа столица, против кого исто така се боревме. Како сега против тебе. Кога тој падна од власт, столицата остана. Денес ти седиш на неа. Утре некој друг ќе седи. Па, третиот. И така натаму.
Тврдиш дека протестите биле инсценирани – за некој да ти го одземе животот. Какви морбидни мисли ти доаѓаат на ум! На улиците има чесни луѓе, а не мафијаши како што ги праќаш за брутално да ги растераат. Твојот живот не е во опасност, туку твојата фотелја на Андриќев венец, во центарот на Ќациланд. И на секоја конференција и гостување на телевизија, кукаш – нивната цел е да ме убијат. Зошто би го направиле тоа? И што би добиле?
По ова долго инсистирање на опасноста од вашиот живот, можам мирно да заклучам – вашата фотелја ви е важна колку и вашата глава. Или поточно, ја ставате главата – на ниво на вашиот задник. Зошто? Не вреди ли таа глава повеќе? Не постоеше ли пред таа тапацирана фотелја? Се сеќавам на деведесеттите години. А тогаш вашата фотелја во министерството беше слатка. Можевте само да сонувате за фотелја на Андриќев венц. Во тоа време, некој седеше на таа фотелја, против која и ние се боревме. Како сега против вас. Кога тој падна од власт, фотелјата остана. Денес вие седите на неа. Утре некој друг ќе седи. Па, третиот. И така натаму.
Мебелот е вечен. Може да се обнови. Само функциите не се поправаат. А што се однесува до вашата глава – таа е ваш имот. Секој е одговорен за својата глава, а и вие сте за вашата. Што и да е, не ѝ посакуваме никаква штета на вашата глава. Освен ако повремено не ја промешувате и не помислите – каде се вашите чесни дедовци? Околу вас има само криминалци. Гледаме брутални тепања и насилство врз студенти, пензионери, жени и деца. Завршените работи на зградите што ги градите. Настрешници, тавани и балкони што паѓаат. Луѓе кои страдаат поради вашите глупости. Деца кои убиваат деца, затоа што имаат оружје на дофат. Легализација на објекти, нелегално изградени во секој национален парк и на забрането место – за малкуто што им го земате за да се издржувате.
Го гледаме државниот буџет – буџетот на сите граѓани, од кој им делите на вашите поддржувачи и сојузници. Сè против што се бориме – вие го правите. Со ова, го делите народот – на оние што ги почитуваат законите и на оние што ги кршат – со ваша дозвола. Ги поттикнувате едни против други. Со ова, ги принудувате да се борат и да убиваат, во што им помагате од срце. Не сакаме да гледаме крв. Ниту ваша, ниту туѓа. Многу крв се пролеа во Србија. Време е да се мијат улиците, а не вие да ги асфалтирате секој час и да ја миете нечистотијата. Сакаме да живееме мирно. Дали бараме многу?
Најбезболно е да се повлечете од власт. И ни влакно од главата не ви фали. Но, според вас, не е така. Вие сте оној што е во опасност. Вие сте центарот на светот околу кој се врти Земјата. Вие сте оној за кого Европа и Америка ја финансираат обоената револуција. Вие, па вие. Се ставате себеси над сите други. И над земјата што ја водите. Нема шанси некој да ве убеди дека ако некој ви наштети, проблемите нема да бидат решени. Во прашање е системот. Системот што вие го воспоставивте, а кој ви беше украден. Ако ве немаше, немаше да ги реши проблемите. Бидејќи системот со кој сега владеете би останал. Некој друг би дошол на ваше место и би продолжил истото. И ние нема да го направиме тоа. Да се симне Курт за Мурто – тоа би било тоа. Не доаѓа предвид. Бараме радикални промени. Промени што не ги сакате. Бидејќи можете да владеете само во толку неуредна земја. Вие или некој како вас, не ни е гајле. Не сакаме мафијата да ни ја води земјата. Ме разбирате ли? Никој не ја сака вашата глава, во смисла во која ја нагласувате! Ние сакаме чесни и професионални луѓе на чело на Србија. А вие? Ништо трагично, како што велите. Само по закон.
Фер судење.
Не, не и не. Тврдоглав си. Не се согласуваш со објаснувања. Планираа да ми стават стол на Плоштадот на Републиката, а потоа да ме убијат како Чарли Кирк. По оваа твоја неодамнешна изјава, навистина се загрижив. Искрено. Не затоа што верувам во оваа твоја приказна дека некој ти ја сака главата. Веќе поради твојата глава, затоа што непотребно ја оптоварува – твојата јасновидност. Ти си како баба Ванѓа. Знаеш дека твоето убиство е испланирано. Знаеш и местото каде што ќе се случи. Знаеш и дека некој ќе донесе стол. Знаеш и дека ќе те натераат да седнеш на него. Знаеш и според кој модел ќе се изврши сè! Што ти се случува… кутриот ти. Ја надмина и Баба Ванѓа.
Да не беше нашата земја и некоја специфична личност, би помислил дека е сценарио за криминалистички филм. Вака ме наведуваш да размислувам. Зошто Плоштад на Републиката? Дали е тоа поради елегантната бетонска ливада и бројната публика што седи таму на камени клупи, мрсна од бурек? Не е ли тоа причината зошто е изваден блокот и по стоти пат е истурен асфалт на улицата до плоштадот? За да може твојот џелат полесно да дојде, за да не се сопне од распната коцка и да си го скрши вратот – пред да те убие.
Дали кружниот тек околу кој се вртиме, не знаејќи на која страна да се свртиме, е поставен токму таму – за да може и твојот џелат да се врти – додека главата не му полуди, зар не би те пропуштил кога ќе те нишани? Часовник е планиран на средината од тој кружен тек. По горенаведеното, јасно е зошто. Да ни кажеш драматично во живо обраќање – како точно се случило сè. Да не губиш секунда, а камоли две минути, како што се случува со тебе. Откако научи од искуството во спротивна насока, сакаш да имаш комплетни докази за судот. Без разлика што преживеа, доживотна казна за еден кретен што го поби она што го проповедаше. Плус, уште еден живот за страдање од болка. Затоа што, се сетивте на оној шегаџија што ги задеваше своите пријатели – пазете се од волкот, пазете се од волкот – но волкот го нема никаде. И конечно, кога најмалку очекуваше, волкот го изеде. Мојот совет до вас е, немојте да се залажувате. Не повикувајте бесен волк непотребно. Уживајте во мир додека сè уште владеете. И раскажете им некоја друга, помалку морбидна приказна на граѓаните, кои паѓаат на вашата евтина патетика и ја обожаваат Баба Ванѓа.
Што ќе постигнете со привлекување внимание кон себе? Ќе покажете дека сте неуништливи. И ако случајно бевте Кирк, со кого морбидно се споредувате – ќе преживеевте. Затоа што сте попаметни. Најпаметните на светот. Во вселената. Исто така, ќе им покажете на тие глупави странци – кретени, кретени, кретени, идиоти… како што ги нарекувате сите – и заработувате пари од нив – дека сте над нив. Тие можат едноставно да плукаат под вашиот прозорец во Ќациланд и да ја платат сумата што ќе им ја побарате – на вашата приватна сметка. Во вашиот џеб, нивните пари се најбезбедни. Тие го знаат тоа. Како што знаат дека добиваат за возврат – брегот и Генералштабот и рудниците, рудата… Ловејќи ве, граѓаните уништија земја, јаловина, отруен воздух и вода… Накратко, уништена Србија, со еден сокол. Со најсаканите – ќе слетате во неа и ќе одлетувате далеку. Ќе плукате врз нас одозгора – сиромашни и мизерни – ако не се освестиме на време. Последен час е. И затоа..
Она што вие – од наша страна – го предвидувате сами, е чист хумор. Фактот дека се зафркавате и го освојувате народот со евтина приказна нема да се случи. Успешно најавувате неуспешен обид за атентат врз себе. Но, успешно спроведувате и сурови дејствија врз студенти и средношколци – кои се борат против вашата тиранија. Па, тоа е хумор. Но, црн. Црн, поцрн не може да биде. Зошто го правите тоа? Лузната на образот на Николина Синѓелиќ, како да е последната фукса, а не девојка со идеали. Смртни закани кон Павло Цицвариќ, примерен студент и борец за слобода, а не мафијаш и дилер на дрога. Синџири на нозете на Богдан Јовичиќ – на погребот на неговиот татко! Врзани со букагии, како да извршил државен удар! А неговиот татко се превртува во гробот од болка што неговиот син носи метални обрачи околу нозете на последното збогување. Додека Богдан, неговата мајка и сите чесни граѓани плачат по таа слика, вие уживате во тие сцени – видени само во хорор филмови. Во исто време, не мрднете ни прст за обвинетите за падот на балдахинот во Нови Сад да бидат изведени пред суд и казнети. Многумина се на слобода. А има и десетици уапсени студенти, кои ги јадат креветни бубачки во затворите. И навистина не ви е гајле.
Она што вие – од наша страна – го предвидувате сами, е чист хумор. Фактот дека се зафркавате и го освојувате народот со евтина приказна нема да се случи. Успешно најавувате неуспешен обид за атентат врз себе. Но, успешно спроведувате и сурови дејствија врз студенти и средношколци – кои се борат против вашата тиранија. Па, тоа е хумор. Но, црно. Црно, црно не може да биде. Зошто го правите тоа? Лузната на образот на Николина Синѓелиќ, како да е последната фуксија, а не девојка со идеали. Смртни закани кон Павло Цичвариќ, примерен студент и борец за слобода, а не мафијаш и дилер на дрога. Синџири на нозете на Богдан Јовичиќ – на погребот на неговиот татко! Врзани со букаги, како да извршил државен удар! А неговиот татко се превртува во гробот од болка што неговиот син носи метални обрачи околу нозете на последното збогување. Додека Богдан, неговата мајка и сите чесни граѓани плачат по таа слика, вие уживате во тие сцени – видени само во хорор филмови. Во исто време, не мрднете ни прст за обвинетите за падот на балдахинот во Нови Сад да бидат изведени пред суд и казнети. Многумина се на слобода. А има и десетици уапсени студенти, кои ги јадат креветни бубачки во затворите. И навистина не ви е гајле.
Она што можете да го предвидите – од наша страна – е чист хумор. Фактот дека се шегувате и ги освојувате луѓето со евтина претстава нема да се случи. Успешно најавувате неуспешен обид за атентат врз себе. Сепак, успешно спроведувате и сурови дејствија врз студенти и средношколци – кои се борат против вашата тиранија. Па, тоа е хумор. Но, црно. Црно, црно не може да биде. Зошто го правите тоа? Избелена од појавата на Николина Синѓелиќ, како да е последната фуксија, а не девојка со идеали. Павло Цичвариќ, достоен студент и борец за слобода, а не мафијаш и дилер на дрога, добил закани со смрт. Синџири на нозете на Богдан Јовичиќ – на погребот на неговиот татко! Врзан со букаги, како изврши државен удар! А неговиот татко се превртува од болка затоа што неговиот син носи метални прстени околу ногата за последниот погреб. Додека Богдан, неговата мајка и сите чесни граѓани плачат за таа слика, вие уживате во таа сцена – видена само во хорор филмови. Во исто време, не мрднете ни прст за обвинетите за паѓање на балдахинот во Нови Сад да бидат изведени на суд и казнети. Многу луѓе бараат слобода. А има десетици уапсени студенти кои се бедни креветни бубачки во затвор. И навистина не ви е гајле. Амин!
(radar.rs)
