ЕМИЛИЈА МИЛЧЕВА
Извикувањата за и против Споменикот на советската армија ги кријат чудесно скапите поправки, корупцијата и нечистотијата во Софија. Побезбедно е да се бориш со бронзен војник отколку со Кремљ зависниците во Бугарија
Се тресе Софискиот општински совет (СОС). Но, не поради јавна набавка пронајдена како корупција, закочениот јавен превоз или нечистотијата во Софија, туку поради судбината на споменикот. 30-годишен спор што тлее, чиј пламен се разгоре откако лидерот на ГЕРБ, Бојко Борисов, реши да се натпреварува со „Демократска Бугарија“ за гласовите на поколебливите десничари во Софија, како и противниците на руската агресија во Украина. Сигналот што го испука Борисов за започнување на кампањата за Споменикот на советската армија е како пиштол со воздушни топки од пелети. Неговото отстранување од Кнежевската градина почива на одлуката на регионалниот гувернер на Софија, а знаеме од чиј збор зависи – од претседателот Румен Радев.
Пареата отиде до аголот, а од таму дојде завиваше како сирена од седницата на СОС на 9 март, кога се разговараше на темата, а врз зградата се фрлаа јајца и црвена боја од поддржувачи на БСП, „Вазраждане“, „Левицата“. , „Атака“. Сите политички сили, обединети не по дефиницијата „левица“, туку со обележјето „проруси“, кои со целоснао право можат да се запишат во Интернационалата на русофилите, доколку веќе не поднеле барање за членство.
За времето што измина од 10 ноември 1989 година, политиколози, политичари и политичари неколку пати најавија крај на бугарската транзиција. Но, поентата ќе биде ставена кога Споменикот на Советската армија (ПСА) ќе го напушти центарот на главниот град и ќе застане до ѕвездата од Партискиот дом во дворот на Мавзолејот.Во него веќе се наоѓаше мумијата на Георги Димитров и демонтираниот споменик „1300 години Бугарија“, кои исто така одзедоа години и акумулираа силна граѓанска енергија. Но, растурањето на ПСА и неговото преместување во Музејот на социјалистичка уметност има симболично значење на ослободување на главниот град и државата, од чизмата на странски режим, подложување на политичарите и процесите во Бугарија на зависности штетни за нејзината национална безбедност.
Опортунистичките интереси на политичките сили се обидуваат да го забрзаат процесот не затоа што се грижат за крајот на транзицијата, туку поради пресметката на гласовите што калкулираат дека би ги добиле. Побезбедно е да се борите со бронзен војник со митралез отколку со зависните од Кремљ од политичари, високи владини функционери, бизнисмени, медиуми…
Извиците за или против отстранување на споменикот на советската армија не ја прават ГЕРБ подесничарска, ниту БСП попроруска, улогите одамна се јасни. Но, тие успешно го кријат и недостатокот на истакнати кандидати за градоначалник на Софија – со исклучок на Борис Бонев од „Спасете ја Софија“ – и јавната дискусија за проблемите. Со години се сомнежите за корупција во јавните набавки на Софија, дури и европското обвинителство интервенираше за реновирањето на „Граф Игнатиев“, но опозицијата во СОС јавно не изнесе доказ за ниту една неисправна набавка. Медиумите ги открија високите суми платени за клупи, корпи за отпадоци, знаци и семафори, но што? Има сомнежи дека огромните суми за чистота не се трошат како што е предвидено, резултатот е видлив за сите – многу валкан град надвор од периметарот околу опашката на коњот „Цар ослободител“, но повторно е тивко.
Со сума од близу 667 милиони лева, општина Софија е во првите три од најголемите изведувачи за јавни набавки за 2022 година – трета по Агенцијата за патна инфраструктура (АПИ) и Операторот на енергетскиот систем, па дури и пред нуклеарната централа Козлодуј. И ако некои договори за API веќе се проверуваат, нема ниту еден случај поврзан со софиската општина кој е расчистен.
Но, не сите се еуфорични за елиминирање на кандидатот-пратеник од коалицијата „Продолжуваме со промената“ – „Демократска Бугарија“ Христо Петров (Ицо Хазарда), носител на листата во 25-МИР, не ја дели „дивата еуфорија за моменталното отстранување на Споменикот“. Тој во неделата на НОВА се спротивстави со аргументот дека „од една страна ова е споменик на окупаторите и треба да се отстрани, но ако ја погледнеме целокупната слика – ова е уште едно прашање што не разделува“.
Против поделбата се изјасни и вршителот на должноста премиер Гулаб Донев, кој рече дека „среде изборна кампања политичарите не треба да ги спротивставуваат луѓето, туку да бараат заеднички решенија, за на најдобар начин историјата да биде тема. дека учиме кој се сеќава на нашето минато, нашите настани и херои од кои треба да учиме“. Мислам, нека остане, ќе размислиме за него подоцна. Реално ќе пропадне големото размислување ако воопшто се дојде до тоа – мора да се распише тендер за демонтирање, па конкурс за идејни проекти што да се прави со местото и да се најде некој да се жали и се ќе се одолговлекува. повторно.
Локалните избори се ближат и кандидатите за градоначалници можеби ја практикуваат својата елоквенција на PSA/MOCHA. (Претходно еден таков неуспешен кандидат – арх. Борислав Игнатов, сонуваше, ако стане градоначалник на Софија, ПСА да ја претвори во споменик „Бугарија пред се“ – и грбот на Бугарија да се качи на врвот. на споменикот, по отстранување на скулптурната група).
Дали споменикот треба да остане, но не како споменик што го велича советскиот окупатор, туку како експонат на модерната урбана уметност – ако го наслика Бенкси. Провокација наместо пропаганда, порака наместо клише.
А во меѓувреме некој треба да се грижи и за проблемите на Софија.
