ТИМ РУЛИГ
Политичкото раководство на Кина е монолитно и никој од нејзините членови не сигнализира или покажува интерес за дијалог со Западот
Го делам впечатокот дека кинеското раководството е многу монолитна група – речиси сите луѓе на клучни позиции имаат долги врски со Кси Џинпинг. Во исто време, се чини дека најмалку два традиционални закони кои отсекогаш важеле за пополнување на такви позиции повеќе не се во сила. Едната е за старосната граница. На Си не му е грижа дали некој е се’ уште релативно млад или веќе ја достигнал старосната граница. Тој избира според лојалноста што му е покажана.
Второто е принципот на заслуги. Партијата секогаш се гордеела со наградувачката компетентност. Ова сега е откажано. Тоа е највидливо во назначувањето на новиот втор човек – Ли Кианг, кој претходно беше во Шангај и затоа е одговорен за катастрофалните состојби таму. Како што се испоставува – тоа не му наштети, долгорочната соработка и лојалноста кон Кси се одлучувачки фактор.
Не гледам никаков знак дека партијата на кој било начин се обидува да изгради мостови кон Запад по нејзиниот конгрес. Ми се чини дека членовите на новото раководство што се избрани се повеќе поддржувачи на разликување и поделеност. Нема кој да сигнализира дијалог и да покаже интерес за странските држави. Во овој поглед, барем за мене, во моментов нема знаци дека Кина бара поголем дијалог со Западот.
Оваа изолација може да се толкува и како дел од претчувство или подготовка за поголеми конфликти – на пример со Тајван.
Опасноста од војна е многу реална. Кси дефинитивно сака да постигне обединување со Тајван за време на неговиот мандат и дефинитивно сака тоа да се случи пред 100-годишнината од Народната Република. Идеално, се разбира, на мирен начин. Но, не постои реално сценарио како тоа би можело да се случи.
Во исто време, ние мора да користиме време за да постигнеме ефективно одвраќање. Ако Кси избра да ги одмери трошоците и придобивките од воениот напад, тешко дека би можеле да влијаеме на придобивките. Но, можеме барем да се обидеме да ги зголемиме трошоците со тоа што ефективно ќе го одвратиме. И ова влијае не толку по воени колку по економски прашања. Германија и Европа не се главен воен фактор на Пацификот, но тие се клучни економски партнери на Кина. Мора да се подготвиме за економски санкции и да не дозволиме зависноста да стане преголема.
Европа е во процес на реализација, додека САД се многу подалеку во овој поглед. Свеста за вистинската опасност од војна сè уште не е доволно силна во европските метрополи. Да, нешто се случува на тој план. Но, сè уште сме далеку од точката каде што треба да бидеме за да не ги правиме истите грешки што ги направивме во односите со Русија.
(Авторот е советник во Министерството за надворешни работи на Германија)
