По смртта на неговиот најстар син Бо, поранешниот потпретседател реши да ја обнови својата политичлка кариера. Зад него останува потресната книга „Вети ми, тато“
Неодамна Џо Бајден, поранешен заменик-претседател, четири минути и четириесет секунди зборуваше за неговата нова книга, Седевме во една мала соба во неговата куќа на плажата Рехабаут бич во Делавер. Беше топол летен ден, додека неговата сопруга Џил и неговата сестра Валери ба во облека за вежбање, Бајден е соодветно облечен, во карирана кошула, во панталони со боја на јаглен и отворени мокасини што ги носеше без чорапи – еше подготвен да започне со попладневната турнеја за придобивка на идните гласачи. На негов пријателски начин тој е вешт раскажувач, како да разговараат со некој најблизок, тој се сеќава како очите му биле отворени пред четврт век, кога го прочита она што го напоишано Ричард Бен Крамер, како хроника на претседателските избори во 1988 година – „ What It Takes“, книга која се смета за класика на политичка литература. Бајден беше еден од шесте кандидати што му дозволија на Крамер внимателно да ја следи кампањата. Кога книгата станала предмет на разговор во 1992 година, Бајден имено поминал четири часови во разговор со друг кандидат на таа година, сенаторот Боб Дол. му рекол: „Знаеш, јас ја погледнав, и можеби има работи што не ми се допаѓаат, но не можам да кажам дека тие не се вистинити.”
Додека сега тој ја пишуваше книгата „Вети ми, тато“, објавена во средината на ноември во САД, мораше да се потсетиме на повеќе од вакви моменти – само што овој пат тоа мораше да биде сам свој Крамер, да се соочи со вистината за својот живот, делови што до сега успешпно ги блокираше. „Сфатив”, вели тој, „како учествував во намерното суспендирање на неверувањето. Како, се додека не седнав да пишувам, не сум си дозволувал себеси да размислувам за навистина лошо делови за Бо -.за болеста ”
Бо. Болест. Тука се случи емоции. Очите на Бајден одеднаш блеснаа и олабавивме обајцата, како тој да виде нешто во својот ум, нешто што не му се допадна, и за момент ја наведна главата. Причината поради која тој госори тоа е на масичката – лента со филм нза видео рикордер посветена на Роберт Џозеф Бајден II, најстариот од четирите деца, Џо Бајден, познат на сите како Бо, почина од тумор на мозокот на 30 мај 2015 година, на 46 години. Повеќе од две години подоцна, и за помалку од пет минути во интервјуто, болката на неговиот татко е толку лесна да се излезе на површината.
Но, не за долго. Бајден накратко застана, ја проголта плунката, погледна нагоре и мирно продолжи да зборува. Тој ја заврши својата мисла и опиша како неговиот втор син, Хантер, му помогна да го реши волшебното размислување дека тој може да се откаже од процесот на пишување. Во еден момент, вели Бајден, тој му спомнал на Хантер неколку зборови, кои Бо му кажал две недели пред да умре. И Хантер реагирал: „Тато, па Бо не можеше да каже ниту збор во последните два месеци! Тој имаше трахеотомија! “, вели Бајден. „Го знаев тоа. Но, јас го избришав од меморијата. Не можев да си помислим на моето момче во болка “.
Во ветувањето, таткото Бајден се соочил со претчувство на проблемите на Бо: со рана неизвесност за тоа што го нападнало неговиот син; бруталното дијагноза на туморот, глиобластомијата („Монструмот”, како што е опишана болеста од страна на лекарот во Белата куќа, д-р Кевин О’Конор); период на надеж кога Бо одговори добро на терапијата; по најновите експериментални процедури кои Бо го подигнале сепак на крајот завршиле со влошување на симптомите и конечно, смртта на еден човек кој не бил сакан само во неговото семејство туку бил популарна, харизматична личност во родниот Делавер.
Од 2007 до 2015 година, Бо бил државен обвинител на Делавер. Тој исто така бил офицер во Националната гарда на Делаверската армија и поминал една година во Ирак. Пред да се разболе, Бо планирал да се кандидира за гувернер на Делавер во 2016 година. Со неговата импресивна биографија се гордее и неговиот татко, „Бо ги имаше сите мои добри квалитети, но не и мои недостатоци во ’багажот”.
Изненадувачки, со оглед на централна тема, „Вети ми, тато“ всушност се чита сталожено често има многу духовите забелешки во себе и голема искреноста на авторот. Во книгата се следат три приказни: болеста на Бо, Бајденовото двоумење дали да ја прифати кандидатурата на Демократската партија за претседател во 2016 година, и сериозните обврски, особено во надворешната политика, која тој ја презеде како дел од функцијата заменик-претседател на САД. Таа се одвива на секои две години од 2013 година, кога првата снимка покажа присуство на тумор во мозокот Бо, што имаше за резултат смрт на Бо, во 2015 година, кога Џо конечно одлучи дека нема да се кандидира.
Верен на својата неформалност, Бајден во книгата обично зборува за Барак Обама не како како за „претседател”, туку само за „Барак” и го отсликува нивниот однос кој на почетокот, бил неизвесна сојуз што на крајот се претворило во искрена, топло и длабоко пријателство. Еден од ретките луѓе надвор од семејството кој бил запознаен со статусот на Бо, Обама, бил човек кому Бајден може да му верува, го ислуша, да биде рамо за плачење, па дури и даде понуда (која никогаш не беше прифатено) за да му помогнат на семејството од нивните финансиски проблеми ако тоа третманот на Бо го барал. Бајден никогаш не бил имотен човек; еден е од ретките битија во Вашингтон, кој живеел од плата сето време додека бил во политиката, а тоа се 36 години како сенатор и осум како потпретседател.
Да се потсетиме дека поранешниот американски потпретседател, Џо Бајден, го објави своео учество во трката за претседател на САД на изборите во 2020 година, јави „Ај-Би-Си Њуз“ на 23 април. Бајден ден потоа се сретна синдикалните претставници во Питсбург.
„Волстрит Журнал“ претходно веќе објави за плановите на Бајден да се кандидира за претседател од страна на Демократската партија. Според весникот, поранешниот потпретседател од времето на Барак Обама минатата недела ја споделил својата намера со десетмина свои поддржувачи и побарал нивно спонзорство. Бајден ја започнува претседателската трка со нула долари, објави „Њујорк Тајмс“.
(продолжува)
