Тој преживеа незамислива трагедија уште на самиот почеток на неговиот јавен живот, и од тогаш тој ги гледаше работите не само како оној кој ја преживеал несреќата, туку како човек од кого другите може да бараат утеха во нивната болка
Го прашав еднаш Бајден дали размислата за кандидатура била само една вежба со која ќе се одржи оптимистички дух кај Бо, или тој за неа размислувал поинаку, со личен жар да се инвестира во неа. „Да бидам искрен, повеќе ова прво, отоколку ова другото”, рече тој.
И други фактори се појавиле. Непосредно пред средбата со Донилон, Хилари Клинтон ја посетила резиденцијата на Бајден, за да комуницираат лице в лице и тогаш му рекла дека ќе се кандидира за претседател. Таа го прашала Бајден дали размислува за тоа. Тој ѝ рекол дека е неодлучен, но дека сигурно нема да води негативна кампања против неа. Бајден вели дека таа го ветила истото. „Иако некои од нашите поддржувачи нема да може да излезе од контрола”, ја цитираше тој, „но сепак сметам дека тоа нема да се случи” Во исто време, Обама се обидува да доведе Бајден, на некој од неделните ручеци во Белата куќа. Претседателот Бајден рече дека би било добро партијата да го повлече потпретседателот. Политичката организација на Клинтон беше на завидно ниво, и тоа беше сигурно предност. Обама исто така ја споменувал возбудата со која тој лично ја очекувал политичка пензија, и тоа го побарал од Бајден: „Џо, како сакаш да го поминеш остатокот од твојот живот?”
Сите овие размислувања завршија кога Бо, по последната битка на крајот на мај, почина.
Една недела подоцна, на комеморацијата во Вилмингтон, зборуваа претседателот Обама, Хантер Бајден, Ешли Бајден и Армијата на САД генерал Рејмонд Одиерно. Слово говореше семејниот пријател, отецот Лео О’Донован. Неговите први зборови беа остри како нож. Боа, рече тој, го нема повеќе, не, не, не. Тоа е како во Велики петок вечерта. Оној на кого сме се надевале, на кого ние сме сметале, з кого сме ја врзувале нашата иднина за нас е одземен”.
О’Донован подоцна изјави дека кај потпретседател го импресионирала цврстината. На ден пред погребот, во пресрет на него, Бајден застана покрај ковчегот на неговиот син речиси осум часа, поздравувајќи се со сите оние кои дојдоа да ги искажат своите симпатии. Од оној што страда, тој е оној што се движи.
Тоа е улогата што најдобро му одговара на Бајден. Тој преживеа незамислива трагедија уште на самиот почеток на неговиот јавен живот, и од тогаш тој ги гледаше работите не само како оној кој ја преживеал несреќата, туку како човек од кого другите може да бараат утеха во нивната болка. Бајден им вели на другите луѓе дека тагата траат долго, а најмалата останува сензорни предизвик – песната, мирисот – тоа може да се врати, одеднаш и болно, како живиот спомен на починатиот. А сепак, вели тој, ќе дојде време кога меморијата на „ќе донесе насмевка на твоите усни само момент пред да дојде солзата во окото.”
Бајден ја игра истата улога кога слушна дека сенаторот Џон Мекејн, исто така, добил глиобластома. Иако припаѓаа на различни страни, кои беа на различни страни во кампањата од 2008 година, двајцата беа блиски пријатели од седумдесеттите години, кога Мекејн, пред да стане сенатор, беше човек за врска меѓу морнарицата и Сенатот. Мекејн изјави дека Бајден кога дознал за неговата дијагнозата му го пратил сето она што го имал или научил од болеста на Бо – најдобрите лекари и најсовремените третмани. Доцна за спас?
Бајден го поминал летото 2015 година истовремено во жал и болка и размислување за влегување во претседателската трка. Овиј емотивен рингишпил го достигна својот врв на 10 септември, кога тој се појавил кај Стивен Колбер и ја разголел сопствената амбивалентност, велејќи: „Јас не мислам дека било маж или жена не треба да се кандидира за претседател ако како прво, не знат точно зошто тие сакаат да бидат претседател и второ, да можат да им погледнат на луѓето во очи и да им кажат: „јас ви ветувам, ќего имате моето срце, целата моја душа, мојата енергија и мојата страст.”, а јас би ве лажел акот тоа го кажам сега, бидејќи нема да бидам во можност.”
Делумно за одустанувањето на Бајден беше отсуството на радост кај кандидатите. Бајден е познат по неговата широка насмевка и лична топлина, но многу малку кандидати се оптимисти за Америка, или изгледаше како да не беа уморни од комуникација со обичните луѓе. Доналд Трамп зборуваше по хангарите за дистописка верзија на Америка, во која американската економија е катастрофа, во која странските сили се смеат во Америка. Тед Круз и Марко Рубио беа само малку помалку апокалиптични. Што се однесува до Хилари Клинтон, Бајден пишува дека чувствува „воздишка на тага” во неа, кога таа замина од поморската опсерваторија на денот кога го посети. „Интелигентен политички аналитичар може да заклучи дека ова е личност на патот кон историска победа – првата жена што ќе победи во Белата куќа”, пишува тој. „Но, таа не изгледаше како да е среќна. Можеби тоа утро јас ова го прочитав погрешно, но таа изгледаше како личност што го прави она што не сака “. Го прашав Бајден дали може да го елаборира овој пасус. „Сите мислат дека ова е само амбиција за неа”, вели тој. “И мислам дека беше како затвореник во историјата. Првата жена која имала шанса да добие номинација. Првата жена која има големи шанси да стане претседател. Но, имаше многу багаж, кој беше фер и малку помалку фер, и немаше илузии дека сè ќе се направи според правилата на маркизаата од Квинсбери. Јас немав впечаток дека имаше радост во нејзината кампања. Можеби тоа е до мене, затоа што сакам да го правам тоа поинаку.”
