Според неговиот биограф, Владимир Дедијер, Тито за време на конфликтот со Советскиот Сојуз, одби да ги сподели со идеолошките догми и замрачија различни погледи на светот и не сакашпе тие да се однесуваат на него
Новинарот Зоран Пановиќ деновиве ќе констатира дека трагедијата на Југославија лежи во бизарниот историски факт дека Сталин умрел прерано а пак Тито предоцна. Ако Сталин живеел подолго ,Тито нас веројатно целосно ќе не превел на Запад, а дека Тито почина малку порано, можеби како демократска земја ќе сме го дочекале падот на Берлинскиот ѕид поспокојно и би ги немало националистички војни кои станаа крвави,
На крајот на минатиот месец, пред седум децении почна да се готвиат неволји и одново за Видовден, ен кој Србите го сметаат за посебно „баксузен“. Информбирото (Комунистичка информационо биро) во Букурешт на 28 јуни 1948 година, го обвини Јосип Броз Тито и раководството на Комунистичката партија на Југославија за ревизионистипко и за такво кое се завртило кон империјалистите, што резултираше со трауматски раскол.
Иако засега имаме лица кои се создадени врз урнатините на Титовите идеи за „суверенитет”, како и за „неутралноста“ за којаговорат Коштуница и Вујиќ, тогаш зошто Србија не одбележа јуни 1948 година?
Милован Ѓилас пишува дека култот на Тито, кој е еден од нејзините компонента е имитација на култот на Сталин, служел во текот на созревањето на конфликтот со Советскиот Сојуз за независноста и отпорноста на Југославија. „Демократска Југославија – ќе си рече некој, не без причина – ќе се спротивставила дури и без култ, со своја општествена структура. Но, тоа веќе е трансформирано општство во авторитарно и автократско, комунистичко. Како комунисти, речиси и да нема други сили. Советските тврдења можеа да бидат потиснати од методи и ставови слични на советските. На Москва во дадениот однос можеше да одолее само ленинистички или сталинистичка партија која стои зад успешна револуција , но по што „најпознатиот дисидент Тито кој, и покрај својата судбина започне непристрасна анализа на историја и политика“.
Според неговиот биограф, Владимир Дедијер, Тито за време на конфликтот со Советскиот Сојуз, одби да ги сподели со идеолошките догми и замрачија различни погледи на светот и не сакашпе тие да се однесуваат на него. Притоа, тој, исто така, покажал голема еластичност, што понекогаш неговите најблиски соработници не можеле веднаш да го разберат. Со цел да се брани националниот суверенитет, Тито вешто во комбинација со идеолошка содржина, тој ја обвини советското раководство за „ревизионизам”, како и во комунистичката терминологија е еден од најсериозните обвиненија Тито вели: „Доста јасно се покажа во пракса дека секоја професија, и дури и ако тоа дојде од Црвената армија, ги пренесува визуелните елементи од сите можни несоцијалистички феномен. во овој случај неизбежно води кон национално угнетување “. Подоцна, Леонид Брежњев ја опиша оваа ситуација како доктрина за „ограничен суверенитет”
За разлика од Тито, пиво лидерите на земјите – Хонекер, Живков, Кадар, Јарузелски и други – мораше да има некој вид на „окупациски комплекс “.
Првите судири меѓу Сталин и Тито – смета и новинарот Зоран Пановиќ, се создадени на почетокот на 1948 година, бидејќи Сталин бил незадоволен со плановите на Тито и Георги Димитров да се создаде една балканска федерација. На врвот на кризата е постигнат во есента на 1952 година, кога Советскиот Сојуз беше сериозно планира воена интервенција против Југославија.
Односите се одмрзнати во 1956 година, кога Сталиновиот наследник Хрушчов пристигна во официјална посета на Југославија.
Рускиот историчар Гибсијан напиша дека посетата на Хрушчов во Белград на 27 мај 1955 година беше невиден потег во советската практика. Изјавите на Хрушчов по тој повод дадоа многу причина да ја споредат неговата посета со „аџилакот во Каноса”.
Понижувањето во Каноси – или на италијански l’umiliazione di Canossa – е име за дипломатската мисија кога германскиот цар Хенрих Четвртиот во 1077 година во Италија, се обидел да стави крај на диогоигодишната кавга со ринскиот папа и дошол во замокот во Каноса и му бакнал рака. на Григориј Седми.
(продолжува во следниот број)
