Како тројански коњ на Советите требало да помогне влезот во федерација со Бугарија, каде било предвидено и партиско поврзување на двете страни. Според тврдењата на Тито, на овој начин Југославија комплетно би влегла во советскиот камп и би да се зајакнало влијанието на НКВД на Балканот
Иако во односите меѓу Бугарија и Југославија имаше некои несогласувања, како што се природата на југословенско-бугарската федерација, сојузот на Пиринска Македонија со НР Македонија, и останатите прашања, до целосен прекин на односите дојде од „надворешните фактори”, односно заради конфликтот меѓу Југославија и Советскиот Сојуз, што започна со писмото на Централниот комитет на СКП(б) се обрати до Централниот комитет на Комунистичката партија на Југославија на 27 март 1948 година. Кулминацијата се случи на 28 јуни 1948 година, кога еден скриен конфликт меѓу двете страни се најде на јавната сцена, со објавувањето на Резолуцијата на Информбирото за ситуацијата во Комунистичката партија на Југославија.
Една од причините зошто Сталин во 1947 година донесе одлука за формирање на Информбирото, беше, меѓу останатото, да се стави на КПЈ и Тито на поголема контрола, со оглед на угледот на Тито во комунистичкото движење и премногу независна политика на неговата земја, за советски вкус.
Сепак, развојот на настаните на меѓународно ниво, исто така, имаше одлучувачко влијание врз формирањето на Информбирото. Поларизацијата на меѓународните односи и започнувањето на Маршаловиот план за Европа беа само некои од причлините. Заради неизвесноста до кој степен на Советскиот Сојуз ќе го поддржи првиот петгодишен план во Југославија, Тито на1 март 1948 година, свика состанок на „проширено” Политбиро. Тито го почна состанокот и со својот говор истакна дека југословенските-советските односи влегоа во ќорсокак, што се потврдува и со фактот дека Советскиот Сојуз одбил да и помогне на Југославија во економскиот развој, односно замислил дека таа помош треба да ја направи Југославија комплетно зависна од Москва. Тука како тројански коњ треба да помогне влезот во федерација со Бугарија, каде било предвидено и партиско поврзување на двете страни. Според тврдењата на Тито, на овој начин Југославија комплетно би влегла во советскиот камп и би се зајакнало влијанието на НКВД на Балканот. На крајот на средбата било решено разговорите да останат доверливи, особено да не дојдат до советскиот амбасадор.
Сепак, Сретен Жујовиќ – Црни го информирал амбасадорот Анатолиј Лаврентиев, кој ја препратил информацијата до Сталин. Под влијание на овој и следните извештаи, Сталин започнал серија на притисоци врз југословенското раководство, да ги стави под поголема контрола. Раководителот на воената мисија на СССР – генерал Баршков, го информирал на 18 март Коча Поповиќ дека советската влада ги повлекува своите воени инструктори, како што тврдел, бидејќи тие се „опкружени со недружељубивост” Тогаш Тито му испратил писмо до Сталин, по повод на овој потег. Сталин и Молотов му вратиле со свое писмо на 27 март, обвинувајќи ги водечките луѓе во Југославија „дека го срамотат” Советскиот Сојуз. Ова писмо не беше испратен само на КПЈ, туку во исто време се испрати до сите членови на Информбирото.
Се верувало дека највисок позиционирани советски сојузници во Југославија биле Сретен Жујовиќ и Андрија Хебранг. Затоа, на еден таен состанок на Политбирото, кој се одржал на 12 и 13 април, се одлучило да се изготви комисија од три члена за да го испита нивниот случај.
Во тие денови од страна на земјите советски сојузници односнонивните партии започнале да стигнуваат писма до КПЈ што во тонот и содржината не се разликувале многу од Сталиновото писмо.
До 19 април КПЈ не добило писмо од бугарската страна. Тој ден поминувала низ Белград бугарската делегација на патот кон Прага, каде што требало да потпишат договор за пријателство и заемна помош меѓу Бугарија и Чехословачка. Димитров бил член на делегацијата. КПЈ одредило Димитрова на железничката станица во Белград да го поздрави Милован Ѓилас. Разговор помеѓу двете страни траел неколку минути, но Димитров рекол дека тој знае за писмото на СКП (б), и порачал „држете се цврсто … Најважно е да бидете цврсти а се друго ќе дојде само по себе” . И покрај тоа што е договорено Димитров по неговото враќање од Прага да се задржи во Белград на неколку дена, до оваа средба не дошло. Во меѓувреме, во Белград стигнало и писмо од БРП (к), потпишана од Влко Червенков, во кое бугарската лидерство изразува солидарност со Сталин.
На крајот било одлучено дека во јуни 1948 година, на состанокот на Информбирото, да се расправа за случајот на Комунистичката партија на Југославија. Тито добил известување на 19 мај 1948 година. На состанокот на Централниот комитет што се одржа следниот ден, било едногласно одлучено да не се оди на тој состанок. Од раководителите на комунистичките партии од земјите од Источна Европа, од оние кои останале во контакт со југословенското раководство бил Георги Димитров. По повод 25 мај, денот беше одбележан роденденот на Тито, Димитров испратил честитка: „братски честитки и најдобри желби по повод роденденот.” Тој, исто така, наредил бугарски млад човек да му даде на Тито штафетна палка. Истиот ден, КПЈ одлучила да распише партиски конгрес, за на членството на Комунистичката партија на Југославија да му дадат можност да се изјасни по повод конфликтот меѓу СССР и Југославија. Конгресот е свикана за 21 јули 1948 година, и веднаш почнале подготовките за неговото одржување. Информбирото испрати официјална покана КПЈ да испрати претставници на состанокот во Букурешт, но и овој повикот бил одбиена на 20 јуни 1948 година.
Состанокот на Информбиро започнал на 26 јуни, но не присуствуваше полскиот шеф Владислав Гомулка и бугарскиот Георги Димитров. Покрај тоа, на 17 јуни Димитров го прослави својот роденден, а Тито му испрати честитка. Димитров му се заблагодари ддури на 26-ти јуни, односно на денот кога започнала сесијата на Информбирото.
Во Резолуцијата на Информбирото, објавена на 28 јуни, исто така беше истакнато дека граѓаните на Југославија треба да ја принудија владата да се покори на Советскиот Сојуз, а ако владата одбие, луѓето требало да бидат заменат, а новата ќе биде подложена на волјата на СССР. Сталин сметал дека југословенското раководство предводено од Тито ќе падне максимум за два месеци, но тоа не се случило ниту тогаш, ниту подоцна. Тој направил многу погрешна проценка, бидејќи не сфатил дека југословенското раководство може да смета на силна армија и полиција, верувајќи само во нив, а не во Москва. Тој не знаел дека мнозинството од населението ќе го поддржува Тито за да се спротивстави на советското влијание.
(продолжува во следниот број)
