Бугарскиот полиитчар Трајче Костов бил осуден на смрт и стрелан во декември 1949 година. Во средината на овие настани, на 18 јуни 1949 година во Москва, поради подлегнување на болест, починал Георги Димитров. Некои историчари се сомневаат во точната причина за неговата смрт
Сите тие претходни продобивки за населението од Пиринска Македонија, за која раководството на Бугарската работничка партија вети дека ќе ги иполни и кои влегоа во Протоколот од Блед, почна да се повлекува или одзема кратко време по Резолуцијата на Информбирото. Лидерите на БРП (к) беа слободни, без никакви задршки за да се запре процесот на „македонијзација“.
Трајчо Костов на 3 јули 1948 година, рече дека ќе продолжи да работи на развивање на „македонската национална култура” во Пиринска Македонија. За новите односи со Пиринска Македонија формално го прифати на пленум на бугарските комунисти. Пленумот ја осуди политиката на Југославија, а особено односот на македонското раководство кон македонското прашање, бисејќи наводно било заинтересирано само за да ја присоединат Пиринска Македонија кон НРМ, со запоставување на федерација на Јужните Словени. На крајот пленумот заклучил дека обединувањето на двата региони може да се случи само ако во Југославија остануваат верни на „социјализмот и демократскиот фронт”.
Така, секоја соработка со Југославија и Македонија беше скратена, но сепак беше одлучено се уште да се продолжи со учењето на историјата и на македонски јазик во училиштата. Се разбира, сега се зборуваше за настава која беше доверена на локалните наставници, додека беше забрането присуството на наставници пристигнати од НРМ, По по малку малку во текот на 1049 година почна кампања на јавна осуда на југословенската ставови кон Пирин, кон и кон НРМ.
Владимир Поптомов на 45-годишнината од Илинденското востание, рече дека населението на Пиринскиот крај „не сака да се обедини со Македонија, каде што сите се гонат ако се Бугари” Решението на XVI пленум наскоро почна да се применува на терен, па органите на бугарската тајна полиција на 22 јули, барале сите македонски книжарница во Пиринска Македонија да се затворат а имало претрес и одемање на литература и по домовите на вработените во нив. Вработените во нив биле протерани од Бугарија. Во рок од 48 часови тоа им било наредено и на наставници од НРМ.
„Пиринско дело“ престана со објавување на статии на македонски и на Македонскиот народен театар никогаш не ја изведе повеќе ниту една претставата во Бугарија.
Наскоро уследија реакции од Југославија. Димитар Влахов испрати отворено писмо до Георги Димитров, во кое новата политика на Бугарија кон Пиринска Македонија се опишува како „драконска” Лазар Колишевски на Првиот конгрес на КП на Македонија, кој се одржа од 19-23 декември 1948 година, новата политика на Бугарија ја нарекува „задушување правата на македонскиот народ“, а го користеше и терминот „неизживеан шовинизам на некои бугарски раководители“
Лазар Мојсов во крајот на 1948 година ја објави книгата „Бугарската работничка партија (комунисти) и македонското национално прашање“, во која тој даде опис на бугарската политика кон Пиринска Македонија во тој период и го презеде ризикот дека се раскинува подолгорочно со БРП (к).
Сепак, на југословенската страна имаше и такви кои индиректно се поддржани од времето на Резолуцијата наа ИБ и кои сметаа дека не треба да има припојување на делови од РБ на Југославија. Меѓу првите беа старите комунисти Панко Брашнаров и Павел Шатев. Тие, на 1 октомври 1948 година, упатиле писмо до ЦК на советската КП (болшевици), во кое биле прикажани голем број на обвиненија против КПЈ, која наводно сака „да се постигне хегемонија над Бугарија” и „како прашањето за обединување на македонскиот народ уште од самиот почеток е нарушена со одлукаа на ЦК КПЈ и ставот дека Обединета Македонија треба да е во рамките на ФНРЈ, без да се земат предвид посебните интереси на братските соседни земји … “. Во подоцнежните судири со оние кои се навистина поддржачи на Резолуцијата на ИБ или само не се согласуваа со некои аспекти на политиките на југословенското раководство, покрај Шатев и Брашнаров, како и некои други истакнати македонски политичари, како Бане Андреев и Лазар Соколов Андреев припаѓал на група Македонци наклонети кон Бугарија, кои биле убедени дека Југославија требала да биде центарот каде тие би се обединиле сите Македонци. Успехот на Тито и неговите луѓе во консолидацијата на нивната моќ во Македонија ги потиснала нивните аспирации.
Но, историчар Пол Шоп толкува дека во 1950 година . Андреев бил единствено жртва на хистеријата околу наводната инвазија на Југославија, која требала да ја направи советскиот блок, и реагирал само во корист на Инфиормбиуро, за да се „спаси“, пишува Горан Коров од Загреб во својт труд за македонско – бугарските односи и Информбирото, во сегментот на процесите против актуелните и потенцијалните процеси после 1948 година.
На бугарска страна, исто така, имаат спроведено истраги врз лица за кои постоел сомнеж дека се пројугословенска партијци, од кои најпознати беше случај на Трајчо Костов. Костов беше уапсен во март 1949 година и беше осуден на смрт, меѓу другото. Неговата наводна вина била што продолжувал со обидите да ги спаси чекорите за обединување на Бугарија со Југославија и на тој начин да се „лиши од националниот суверенитет”,. Костов инаку лично не бил наклонет кон Тито, ама бил конечно осуден како британскиот шпион.
Трајче Костов бил осуден на смрт и стрелан во декември 1949 година. Во средината на овие настани, на 18 јуни 1949 година во Москва, поради подлегнување на болест, починал Георги Димитров. Некои историчари се сомневаат во точната причина за неговата смрт, што се одржува до ден-денес дека се случила под сомнителни околности, поради напнатата атмосфера во Москва, меѓу другото, се должи на т.н.. Еврејскиот заговор на лекарите. Тука секако беше и прекинот на сите односи со Југославија и постепено укинување на отстапки населението од Пиринска Македонија, иако бугарското раководството не ја прекинало идејата дека постои посебен македонски народ. Дури во 1951 година се тврдеше дека етногенезата на Македонците има потекло од периодот меѓу двете светски војни, кога негирањето и репресија на македонското име и репресија на оние кои го користат во јавна употреба предизвикало национална движење против „националното угнетување“. Бугарите дури тогаш тв рделе дека Македонците уживаат „вистинска слобода” само во Пиринска Македонија, и дека „Македонија им припаѓа на Македонците “. Овој пристап кон македонското прашање во Бугарија по престанокот на на судирот Тито-Сталин беше резултат на бескомпромисен признавање на македонската нација во период на добри односи со Југославија, а во исто време толкување како Македонците всушност се етнички Бугари, што малку почекало да стане официјална политика и оа станала дури после 1956 година.
Загриженоста на Југославија и македонскиот државен врв за дестабилизација на НР Македонија, поради политиките на БУгарија после 1948 година, на крајот престанало. Заканата од советската доминација го поттикнало светското јавното мислење да заземе позивен став кон Југославија, отколку што постоело порано. Кога заканата исчезнала по смртта на Сталин во 1953 година, југословенското раководство веќе започнало економски и политички реформи со цел да се повеќе се дистанцира од сталинистичкиот модел (почетоците на самоуправувањето на работниците, реформите на владата и на Комунистичката партија на Југославија). На народите на Југославија се гледало со симпатии и заради реформите во Југославија, кои се противат на ортодоксните форми на реалниот социјализам во Бугарија и другите земји од советскиот блок. Тоа, и фактот дека еманципирана во НР Македонија, за разлика од Македонците во Пиринска и Егејска Македонија, македонското население живее во Југославија и на прв поглед попристојно создале поинаква атмопсфера.
(крај во следниот број)
