Бугарската влада немаше сила да го победи великобугарскиот шовинизам бидејќи беше зависна од опозицијата која имаше западна подршка и која ја обвинуваше за „просрпска линија“
И покрај навестуваните отстапки, југословенската страна не била среќна со работата што бугарската раководство го направило во корист на етничките Македонци во Пиринска Македонија. Официјалната реакција на југословенското раководство беше проследено по објавувањето на Нацрт-Уставот на Бугарија на 4 октомври 1946 година, со текстовите на политичарите Леон Гершковиќ и Киро Глигоров, објавена во „Политика“ и „Борба“. Во текстовите особено се критикуваше предлог-членот 16 од бугарскиот Устав, кој требаше да донесе одлука за отстапување на територијата на државата, што може да се оствари само со мнозинство гласови во парламентот, а ќе стапи на сила, ако тоа биде одобрено на референдум. Членот 16 се толкува како компликување на обединувањето на НР Македонија од Пиринска Македонија. Гершковиќ и Глигоров, исто така, укажаа на фактот дека отцепувањето на Пиринска Македонија не можат да ја прогласи луѓето од Пиринска Македонија, туку „мнозинството граѓани”.
Централниот комитет на БРП(к) во ноември 1946 година му испратил писмо на Централниот комитет на Комунистичката партија на Југославија во која се тврди дека „бугарскиот устав во својата нова дефинитивна форма нема на било кој начин да направи било какви пречки за правилното решение на македонското прашање” . Оваа ситуација демонстрираа дека бугарската страна се обидува за законски на го спречи обединувањето на Пиринска Македонија со НР, Македонија но исто така ја одразувала желбата на бугарската водство да се направи ова обединување ако тоа и доенсе полза на Бугарија.
На 6 јануари 1947 година, на конференцијата на врвот на партијата од Пиринска Македонија со македонските иселеници, Валко Червенков се самокритикувал: „Ништо посебно не е направено за македонското прашање.” Од друга страна, пак, рекол Поптонов во Пиринска Македонија доминирана од страна на бугарската национална свест и критикувал дека сега Бугари те се„вистинска” Македонци (алузија дека се изјаснувале по партиска директива – н.з.). Бугарскиот офицер, Димитар Ганев, изјави дека националното прашање во Пиринска Македонија не е централно прашање, и тоа првенствено треба да биде борба против секој „голем шовинизам“, тврдејќи дека бугарскиот шовинизам не смее да се загрози со македонски голем шовинизам“. Некои присутни велеле дека локалното население не се спротивставило на обединувањето со НР Македонија, но дека не сакале границата со Бугарија.
Претседател на Општинскиот комитет на Македонската братство во Софија, во извештајот вели дека на конференцијата се потврдиле сознанијата на Десеттаиот пленум, но дека се уште постојат луѓе „кои стојат на старите позиции”
Еден месец подоцна, југословенската претставник во Софија, Никола Ковачевиќ, во својот извештај изразил незадоволство од досегашните напори на бугарското раководство во давањето отстапки за Пиринска Македонија. Според него, „99 отсто од бугарските луѓе се уште мислат дека Македонците се Бугари”, и дека сите бугарски медиуми, со исклучок на комунистите, не го признаваат како посебен македонски народ. Неговиот заклучок беше дека БРП(к) речиси ништо не е преземла за развојот на македонската национална свест, бидејќи на листата само половината од населението на Пиринска Македонија се изјасниле дека се Македонци.
Раководството на Бугарија посветува посебно внимание на реакциите на опозицијата, чиј најистакнатите лидер Никола Петков, бил водач на Земјоделскста партија. Иако бугарските комунисти поради „пролетерскиот интернационализам” и под притисок на Советскиот Сојуз морале да имаат добри односи со југословенското раководство и, според тоа, требало да тежнее кон постигнување на компромис, лидерите на опозицијата не биле заинтересирани. Затоа и во медиумите излегувало дека тие се вистинските бугарски лидери. Тие биле прогласувани за „предавници” или за лица кои „дејствуваат на просрпската линија”. Комунистите немале услови да се справат со опозицијата, бидејќи Бугарија во меѓународната политика се уште не го имала статусот на една суверена земја (тоа ќе го добие само со ратификација на Договорот за мир во Париз, што се случил на 10 февруари 1947 година). Во периодот 1945-1947 година, во Југославија и Бугарија, продолжил процесот на консолидирање на новата влада. Традиционалниот поредок барал да се одржат избори, потоа да се укине монархијата и да се донесе нов устав. Според овој модел на изборите, највеќе гласови освоил Отечесвениот Фронт (каде имала најголемо влијание Комунистичката партија), а референдум со голем број на избирачи се изјаснил за поддршка за републиката. Новиот устав на двете земји бил напишан по советскиот модел од 1936 година. На овој начин на новата влада правно и постепеноја легализирала својата политика, која првично беше насочена кон пресметка со опозициските партии и групи, како и со повеќе или помалку посакуваниот економски, културни и политички сојуз со СССР.
Кон крајот на јули 1945 година, во Бугарија беа објавени првите поствоени избори за Уставотворното собрание. Овие избори беа значајни по тоа што тие требаше да бидат првите избори што се одржаа воопшто во повоената Европа. Американската и британската администрација веруваа дека резултатите од изборите во Бугарија ќе се одразат на неодамнешните избори во Романија, Југославија, Унгарија и други земји.
Американците и Британците не беа задоволни од условите во кои требаше да се одржат бугарските избори. Во пораката на 14 август изјавија дека тие не може да ги признаа изборите во кои тие видоа „употреба на сила и заплашување … кон голем дел од демократскиот електорат”. Иако изборите првично требаа да се одржат на 26 август, Владата ден пред тоа, под притисок од САД и Велика Британија, одлучи да ги одложи изборите во надеж дека барем ќе се забрза склучувањето на мировен договор во Париз во исто време. Согласност за одложување на изборите покажа дека бугарските комунисти не беа во можност да донесуваат самостојни одлуки.
На втората годишнина од доаѓањето на власт на владата на Отечествен фронт на 8 септември 1946 година, се одржа референдум на кој се донесуваат одлуки за монархијата или република. Од 4,500,000 луѓе кои имаат право да гласаат, за република се изјасниле 96 отсто од гласачите. Националното собрание следниот ден на седниоца официјално прогласи за Народна Република Бугарија Така, монархијата била укината а симната од сцената династијата Саксекобурговски. Сите големи партии, како што е Земјоделската партија беа за република, не само поради нивната републиканска традиција, туку и затоа што деветгодишниот цар Симеон II не бил веродостојна противтежа на владата. Популарноста на таткото Борис III избледна меѓу народот и тоа се должи на фактот дека Бугарија во уште една светска војна повторно се најде на погрешната страна. Следниот месец се одржаа парламентарни избори, кои првично беа закажани за август 1945 година. Листата на Отечествениот фронт освои 364 од 465 места во Големото национално собрание.
За време на продлабочувањето на односите меѓу поранешните сојузници во Втората светска војна, Сталин престанал да води внимателна политика кон земјите од Источна Европа, Каде тој имаше влијание. Периодот од крајот на 1946 до крајот на 1947 година го одбележа преминот од напнато, но отворењно и неопределено по време полувоено пресметување меѓу Истокот и Западот. Овој потег се одвиваше во време кога Западот де факто ја призна легитимноста на владите на „народната демократија” во Источна Европа со ратификување на Мировниот договор во Париз. Велика Британија и САД ја признаа новата романска влада на 5 февруари 1946 година, но ова признание беше оставено на страна за Бугарија, бидејќи најмалку двајца членови на опозицијата не беа вклучени во нејзината влада.
(Продолжува во следниот број. Користена е дипломската работа на Коран Коров)
