На Голи оток биле затворени 13 илјади лица. Во Музејот на македонската борба стои дека таму страдале 30 илјади души само од Македонија. Во оваа област често има претерувања со бројките!
ТВРТКО ЈАКОВИНА
Во Хрватска, земјата на вербалниот национализам и анти-комунизмот, повеќе го нема Тито а Сталин ште од 1948 година. Советите или Русите се многу помал проблем за Загорците кои биле партизани или во животот се претставувале како комунисти. Не се споменува најважниот настан од Студената војна во историјата на Југославија. Како и би! Меѓу Тито и Сталин, хегемонистички отпор и приближувањето на Запад, примерот на мала земја која успешно се конфронтира со еден гигант, сојузот со Западот, која резултираше со создавање на сосема нова ситуација. Тој настан во рамките на студената војна, конечно, доведе и воен сојуз со двете членки на НАТО во 1953 година, па сето ова акоморате да го споменете кога ќе говорите за 1948-та ќе значи и констатација – „браварот беше подобар“, барем од Сталин. Ето тоа не може да не се спомене, ако се говори за 1948 година.
Можеш и да зборуваш за југословенскиот Гулаг на островот Голи оток. Тоа беше место каде сталинистите и другите со сталинистички методи беа малтретирани додека ја издржуваа казната, еден од најсрамните југословенска казамати. Исто така, тоа беше еден од најефикасните модели кога беше неопходно да му се покаже на Западот „како се пресметуваме” со поддржувачите на Сталин.
Дека Хрватска не е сериозна кога станува збор за човековите права, тогаш тоа би требало да значи, без оглед на контекстот, за оние 13.000 затвореници да се организира изградба на спомен музеј, што може да се користи во борбата против Тито, кој се уште е активен и привлечен политичар во Хрватска, која е вознемирена и затоа што Туѓман излезе од Титовиот шинел.
Но наш проблем е што во тие затвореници најмалку имаше Словенци и Хрватите, а потоа хрватските власти не се заинтересирани да се организира спомен на оние кои не се „наши”. Во Хрватска, не се случи пред неколку години им се случи на Македонците. Во Музејот на македонската борба, меѓу другите жртви, се споменува дека на Голиот оток имало 30.000 Македонци. Измислување бројки се чести во оваа област и тоа најверојатно нема да го промени фактот дека 17 членови на Советот за соочување со последиците од недемократските режими, со осум издвоени мислења донесе препораки кои ќе бидат предмет на анализа на историчари од демократскиот режим на Република Хрватска и ништо повеќе од тоа. И оваа година веројатно на ХТВ нема да се појави обработката на „Ежевата куќичка“ од Бранко Ќопиќ, која така стои во фиока 10 години. Во 2008 година, подготвена од Бранка Шепаровиќ. Хрватската телевизија, не размислува, се разбира, дека го заштитува ликот на Тито, со оглед дека е тоа „мала куќа” и каде степенот на „слободата” алегорски е поставена во насловот на делото на Ќопиќ.
Денес, напиша новинарот Томислав Марковиќ по повод 180 години од воспоставувањето на дипломатските односи меѓу Србија и Русија, во февруари 2018 година, ќе биде сосема нормално да му се попушти на Путин и да се согласите со било каков вид на диктат. Во една статија во Политика која потпишаа заеднички ја потпишаа Ивица Дачиќ и Сергеј Лавров, српскиот и рускиот министер за надворешни работи, за 1948 година нема ниту буква. Претседателот Александар Вучиќ зборуваше за непрекинато пријателство меѓу двата народи, во сите времиња ама таму 1948 година не се случила и потоа н сме имале повеќе или помалку напнати односи. Денес, според тоа, пишува новинар на Ал Џезира „ако се соочиме со нова Резолуција, ќе има натпревар кој побрзо ќе ја потпише“ како знак на лојалност кон царот Баќушка.
Денес, некоја Резолуција нема да биде потпишана врз основа на идеолошка поврзаност, која сега нема речиси никаква важност. Денес е чудно како Путин четири пати во последните осум месеци ги минуваат деновите во друштво на еден или сите пост-југословенски претседатели и премиер заедно, како што во обид да го врати Тито кон истокот во 1956 година го направи Никита Хрушчов. Нема повеќе Студената војна, нема натпреварувачки идеологии, а остатокот е само она што кога е Русија во прашање претходно стравувале многумина. Не постои царот ниту болшевиците, но Путин пак го плаши Балтикот и некои балкански земји. Империјата беше она што плашеше, плашеа практиките на исчезнување, суровост, грубост.
Југославија во 1948 година ја отфрли братската словенска љубов, бегањето од Западот, го отстрани рускиот авторитаризам од патот. Резолуцијата на ИБ се случи пред 70 години. Од југословенските вртење кон западот и претворање во различна социјалистичка држава со Тито изминаа 69 години. Сведувањето на Тито на тоталитарен лидер, каков што беше во периодот од мај 1945 година до јуни 1948 година, не е доволно долго за Тито и Југославија, а потоа од страна на нивните имагинарен и измислени застапници – либерали, левичарите, малцинствата или поддржувачите на Истанбулската конвенција – да се демонизираат. Затоа, за најважна епизода на Студената војна за нас пред се во јавниот дискурс се молчи со децении.
(крај)
