За многу учесници од Македонија во оваа војна малку се знае. Тука спаѓа и дебранецот Аголи кој загинува во познатата битка кај Брунете
МАРКО ФЕРНАНДЕЗ – РЕДАКЦИЈА ГЛОБУС
Главните контакти за комуникација и координација на активностите на антифранкоистичките движења во Југославија беа шпанскиот борец и членот на КК СКЈ Вељко Влаховиќ, шпанскиот борец и преведувач на Тито од шпански Хавиер Ангуло, шефот на Радио Белград Радивој Николиќ, кој беше во Белград на барање на шпанскиот емигрант владите. Така, група на први анти Французисти, врз основа на контакти што Радивој Николиќ ги оствари со шпанската емиграција за време на престојот во Тулуз, дојдоа во Белград на 25 декември 1959 година.
Во писмото испратено до Радивој Николиќ од Комисијата за ССРНЈ се бара за влезените Шпанци да им се покријат патните трошоци, меѓу другото: „… Тие би дошле во Италија, некои со шпански пасош, некои (иселеници) со патнички документ (пасош на политички бегалци). Тие бараат да им ги достават нашите документ во Трст за да ја минат границата, но да не им удрат печат, со оглед на опасноста со која се соочуваат при враќањето во Шпанија. Дел од нив, 4-5 би дошле со автомобил и ќе останеле во Југославија. Тие би дошле на почетокот на декември, доколку прашањето биде решено поволно. Тие сакаат да ги оознаат тековите на нашата револуција, како и на нашите претходни револуционерни искуства. Тие им припаѓаат на оние Шпанци, кои избрале курс за борба против Френко „со сите средства„ … “
Во Југославија тогаш дошле писателот, иселеник и многу почитуван член на Националната конфедерација на трудот (ЕНТ) Едуардо Понс Прадес, неговите двајца помлади браќа Елисео и Понсо Прадес и член на Универзитетската социјалистичка група Хуан Кастел. Едуардо Понс Прадес подоцна ќе се сети дека пред да замине за Југославија за време на неговата средба со премиерот на Шпанска Република Шпанија во егзил, Феликс Гордон Ордаз, тој рече: видите, Југословените се симпатични, но нема фајде од нив“. Веjко Влаховиќ тврди дека треба да биде претпазлив во изборот на поддршката што Југославија ќе им ја даде на Шпанците во борбата против Френко, тврдејќи дека е спротивно на југословенските интереси да се создаде нова шпанска републиканска емиграција во Југославија.
Добро е познато дека славниот шпански писател, нобеловец и поранешен французист Камило Хозе Села (1916–2002), исто така, имал врска со Југословените, чии планови за доаѓање во Југославија не биле реализирани затоа што шпанските власти не му издале пасош како добро познат анти франкоист. Врската со Југословените ја одржуваше и Мигел Санчез Масас, чиј татко Рафаел Санчез Масас беше повоен министер на Франко и еден од основачите на шпанската фашистичка партија Фаланга. Мигел Санчез Масас беше активен во анти-франко движењата и беше еден од основачите на социјалистичкото движење на Универзитетот во Мадрид, а по излегувањето од затворите на Франко се исели во Швајцарија.
Иако доста се знае за високите политичари „со шпанско досие“, кај многу малку се знае за оние кои како доброволци се боеле во Граѓанската војна од чиј завршеток не делат 80 години. Особено за оние кои погинале далеку од родниот дом.
Еден од нив е и Урфи Аголи е роден во Дебар. Завршил осумгодишно училиште во Лерин на грчки јазик. Од 1928 до 1930 година го продолжил школувањето во колеџот во Корча на француски јазик, каде се инспирира со напредните идеи за демократијата и заедно со неговите врсници се активира против режимот на Ахмед Зогу, поради што е и отстранет од колеџот. Со цел идеолошки да го скршат, во 1930 година е испратен во воениот колеџ во Рим. По завршувањето на студиите во колеџот, во 1932 година се запишува во Воената академија во Модена, од каде исто така е избркан поради антифашистичките активности и се до Бари е придружен од италијанската полиција како опасен елемент за италијанското општество.
По враќањето во Албанија, за да се спаси од прогонот на режимот на Зогу, Урфи се враќа во Дебар, каде останал кратко време кај неговата сестра. Потоа, југословенската полиција го интернирала во Нови Сад, обвинувајќи го за иредентистичка пропаганда против Југославија. Во 1933 година се враќа во Албанија и отслужува задолжителната служба во дополнителното офицерско училиште за резервисти во Тирана. Во 1934 заминува да работи во Франција, затоа што во Албанија режимските власти не му даваат шанса за преживување. Но, по само шест-месечен престој во Франција се враќа во Албанија, каде агентите продолжуваат да го прогонуваат. Во 1935 година е уапсен во Тирана како активист против феудалниот режим и за организирање на народот. Поради недостаток на докази по шест месеци е пуштен.
Во 1936 година, Аголи со помош на неколку негови пријатели повторно заминува за Франција каде работи како преведувач во еден париски хотел. По избувнувањето на Шпанската граѓанска војна, на почеток на август 1936 година Аголи се приклучува на Интернационалната бригада „Гарибалди“ предводена од Италијанци. Во составот на оваа чета, која беше и една од првите интернационални, Аголи војува на фронтот на Арагон до октомври истата година. Учествува во една од најпрочуените битки во Каза де Кампо (во Мадрид) со XI и XII бригада.
На 9 јануари 1937 година, учествувајќи во одбраната на Мадрид, Аголи е убиен во Куеста де ла Пердиз, во северозападниот дел на градот.
Според друга верзија, Урфи Аголи дошол во Шпанија во октомври 1936 година преку Солун и загинал нешто подоцна, во април 1937 година кај Брунете пред Мадрид.
Во негова чест една улица во Дебар денес го носи неговото име.
