САША ИЛИЌ
Можеби за почеток, би било добро да им се обезбеди еден зимски месец на мразот во Падињак, под отворено небо, изложени на елементите на природата што ќе ги потсетуваат дека се дел од поширока општествена заедница за која во еден момент презедоа апсолутна одговорност и не ја исполнија
Не ми се допаѓа Инџија или нејзините политички ѓаволи. Во секоја неволја ги гледам трагите на Вучиќ. Така и овој пат, кога пристигнаа студентите што пешачеа до Нови Сад, напредњачката влада во тој град се покажа како најрадикално јадро на СНС; подготвена да ги затвори сите врати, да забрани продажба на шатори и ќебиња, изнајмување тоалети, па дури и да ја откаже испораката на вода и храна, само за да се спречи преноќувањето и закрепнувањето на студентите и граѓаните на патот кон Нови Сад. Инџија е местото каде што првиот студентски марш во јануари оваа година беше пречекан со нечовечки пречек од напредњачкиот градоначалник на општината, Марко Гашиќ, кога студентите беа принудени да ја поминат ноќта на фудбалското игралиште, во Леја, Инџија. Се чинеше како да е последен пат и дека наскоро тие слики ќе ги охрабрат граѓаните на Србија да се разбудат, сигурно не толку рано како што се разбудија уморните студенти покрај огнот, по краток сон, замрзнати, завиткани во ќебиња и вреќи за спиење. Таа сцена остана како вознемирувачко сведоштво за ставот на Република Србија кон својата младина, студентите, универзитетот и сопствената иднина. Оставени сами да се грижат за себе под отворено небо, тие први студенти-пешаци најдоа засолниште создадено од нивниот ентузијазам и солидарност на анонимните граѓани на Инџија, подготвени на овој начин да се спротивстават на вандалската влада.
Овој пат, учениците од Инџија за време на блокадата се обратија до претседателот на општината, Марко Гашиќ, со барање за користење на салата и училишните спортски сали, но тој одложуваше, ја избегна средбата, велејќи дека не знае со кого разговара и кој всушност ќе ги пречека учениците во Инџија. Неговото арогантно однесување потсетуваше на ставот на СНС, која сите претходни месеци бараше да види кои се водачите на Студентскиот протест и кој е на листата поддржана од студентите. Формулацијата „некои студенти и ученици“ не им значи ништо на Гашиќ или Вучиќ. Тие би ги дале сите сали во земјата само за да смислат конкретни имиња, но на овој начин можат само да се преправаат дека се „одлични домаќини подготвени за дијалог“ и да работат како најголеми непријатели на граѓаните. На крајот, се покажа дека големите згради во Инџија останаа заклучени, електричната енергија за осветлување беше прекината, пристапот до цистерни за вода, камионите за храна беше спречен, а над 2.500 пешаци беа оставени да ја поминат ноќта на улица.
Има нешто страшно во инџиското управување. Не знам дали доаѓа од нејзината географска положба или од истото политичко зрачење врз регионот Белград-Нови Сад. Доволно страшно што дури и озлогласената Ноќ на вештерките доаѓа малку порано. Официјалната Инџија секогаш успева да понуди хорор сценарио, кое всушност е многу едноставно, како во филмот на Карпентер: (политичкото) зло се враќа одново и одново. Всушност, тоа беше таму цело време. Зад општинските тапацирани врати, во надлежните канцеларии, во Општинскиот одбор на СНС, во ТЦ Фонтана, во Полициската станица, во ПУК Путеви, во ПУК Комуналац, во Макси, во Јавниот градски превоз, во Активниот директориум на основните и средните училишта, во Аутлет центарот, стратешки распореден по важни административни точки, од каде што се контролира животот на ова мало гратче.
И сепак, и покрај ужасот и ужасот на владата на СНС во Инџија, нејзините граѓани се погрижија во последен момент да најдат приватно сместување за половина од пешаците, додека за останатите беше организиран дом под општинските прозорци, на централното градско шеталиште. Аматерски снимки од тој дом во јавен простор, како сцена на уметнички настап, кружат на социјалните мрежи. Тие потсетуваат на омотот на албумот на Пинк Флојд, само што од длабочината на таа сцена не доаѓаат психоделичните тонови на овој бенд, туку препознатливиот саундтрак на Студентскиот протест, песната Freed from desire, со која студентите на пат кон Нови Сад ги кренаа на нозе дури и оние над 80 години, кои одат со помош на два стапа. Таа ги разбуди оние кои никогаш повеќе нема да вметнат гласачко ливче со заокружениот број еден и името на некомпетентна институција, која во моментов се занимава само со дистрибуција на хорор ефекти низ пешачките и автомобилските патишта до Нови Сад. И онака го уништи железничкиот и автобускиот сообраќај, заедно со зградите на станиците каде што никој не смее да престојува. Главниот бауч во оваа инџиска вештерска ноќ, Србинот Мајкл Мајерс, има голем капацитет за омраза, кој расте со намалувањето на поддршката кај гласачите. Желен за одмазда, тој емитува апокалиптични сценарија за 1 ноември на сите канали и ги лансира своите зомбиња од општина Инџија: претседателот Гашиќ, менаџерот на темнината, и неговиот заменик Милан Кончаревиќ, специјалист за кошмари. Тој ја проверува надворешната температура во заробената Република, се јавува во Хидрометеоролошкиот завод и бара од тамошниот директор ноќната температура на територијата на Општина Инџија неизбежно да се намали за најмалку пет степени.
Зад неговото владеење ќе стојат илјадници злоупотребени луѓе, претежно општински штрафцигери, познати локално, од кои само мал број ќе можат да уживаат во адреса во Трст или вила во Тоскана со поглед на бескрајни лозја. Можеби Марко Гашиќ, ако го имитирал својот имењак од Крушевац, ќе биде оној кој, на коктел на Сицилија, во одморалиште слично на она од Бели Лотос, еден ден едвај ќе се сети какво зло посеал заедно со својот шеф во Војводина. Или, далеку од тоа, како повеќето неуспешни напредњаци, ќе биде принуден да заработи корка леб во Србија со потта на своето лице. Тоа ќе биде рехабилитација по тешка состојба на радикален делириум, што мора да му се овозможи на секој член на СНС, по падот од власта. Можеби за почеток, би било добро да им се обезбеди еден зимски месец на мразот во Падињак, под отворено небо, изложени на елементите на природата што ќе ги потсетуваат дека се дел од поширока општествена заедница за која во еден момент презедоа апсолутна одговорност и не ја исполнија. Затоа Гашиќ и неговиот заменик Кончаревиќ, по извештајот до шефот за тоа како ја извршиле нехуманата задача да предизвикаат хуманитарна катастрофа во Инџија, треба да размислат за времето што неизбежно доаѓа по Ноќта на вештерките.
(pescanik.mk)
