МИРЈАНА НИКОЛИЌ
Правилото да се почне позитивно сè уште важи – тука е она дека Шпанија ќе дојде на Експо. Патем, кога веќе е таму ќе тврди дека ние ќе бидеме рекордер по број на земји – учеснички.
Петок, 1 август
Размислувам да молчам, што ми требаат странци да ме плукаат и да ме навредуваат поради мојот став. Или да ми се каже дека можеби не е вистинско време. Но, сфаќам дека не сакам ниедна политичка или општествена сила да ми кажува кога е време да кажам нешто. И не е мое да одмерувам кому моето мислење му оди во прилог, а кому не, бидејќи тогаш тоа не е новинарство, туку активизам. За мене, тоа е многу добар момент секој да каже што има, за да можат да најдат заеднички интерес и да продолжат понатаму. Ако сме цивилизирани, претпоставувам дека можеме да разговараме. Ако ќе се навредуваме, тогаш нека се евидентира тоа.
На пример, мојата кума е голем верник. Таа оди во црква секоја недела, пости во среда и петок и секој пост, се обидува да го живее во согласност со Божјите заповеди. Кога моштите на владиката Николај беа донесени низ Белград пред неколку години, и таа отиде, облечена во шал и долга здолниште. Јас ѝ велам: кумо, жими мајка малку се „одлепи“. А таа ми рече: не грижи се, те споменувам во молитва и палам свеќа.
Длабоко ја почитувам неа и нејзините верувања, а најмногу го почитувам тоа што никогаш не ме убедува. Ниту пак ѝ пречи мојот славски колач од пекарницата. За мене, целата убавина е во тоа што случајно не се вклучуваш во нечија прослава, без разлика дали е крстен или воопшто не е крстен, и што случајно не се потсмеваш на некого затоа што е „зашеметен“ што пости два или три месеци. Но, сакам да зборувам за сè, важно е. Сè уште се сеќавам кај мојот дедо во селото, кога треба да се коси, или кога доаѓа жетварот, соседите се собираат, пијат кафе и ракија, и еден од нив вели: луѓе, што ќе правиме? Па се договориле по некоја логика по кој пат ќе помине жетварот, не според големината на имотот, туку според пристапноста на ливадите.
Се испостави дека селаните од Топлик биле поразумни отколку што бевме ние во минатиот век, бидејќи, кога денес ја презентирате идејата дека не можете да дадете бланко поддршка на никого, туку треба да разговарате, се соочувате со низа злонамерни коментари, дека сте кретен и робот и дека сте еден од оние „Јас не сум за Вучиќ, но јас сум за Вучиќ“, кој со нив ќе се објаснува.
Се чини дека студентите го кажаа своето бидејќи тишината е исто така одговор. Тие не дојдоа на состанокот закажан од Народното движење на Србија, но дојдоа на состанокот организиран од Црта за избирачкиот список. Кога беше објавен заклучокот дека дефинитивно нема да има ревизии на избирачкиот список пред следните избори, првиот коментар што го видов на X беше дека Црта е тројански коњ. Дали луѓето мислат дека избирачкиот список всушност може да се поправи? Па, до вчера имаше негодување против оние кои воопшто сакаат да разговараат за избирачкиот список и беа критикувани за одвлекување на вниманието од протестот и важните прашања. Во секој случај, прашањата што ги поставивме пред две недели останаа отворени, а многу агресивните навреди од оние кои мислат дека им помагаат на студентите на овој начин – не се одговорот.
Сабота, 2 август
Тато сакаше да бидам правник. Адвокат. Додека има луѓе, рече тој, ќе имаш работа и пари, а и сакаш да зборуваш. Не го слушав, веројатно направив грешка, и поради таа грижа на совеста што не го слушав мојот родител кој ме познаваше подобро од мене – стекнав навика да ги поправам кривите Дрини и да „адвокатувам“.
Ќе беше полошо само ако беше обратно, ако бев адвокат и сакав да бидам новинар. Само да си го слушам гласот и да се снимам себеси за телевизија цел ден, да ставам и вадам очила и сугестивно да гледам во камерата. Затоа што еден таков адвокат, кој ги остварува детските соништа, ни се обрати повторно по 242-ри пат, ако Истиномер брои правилно, и брои. И беше, ми се чини, поболно од кога било. (Како кога дечкото те остава и се обидуваш да му кажеш дека греши додека тој веќе ментално заминува низ улицата.)
Прв впечаток, вчера итно беше свикан состанокот на Советот за национална безбедност за денес напладне. После тоа, самиот претседател зборува и не може а да не се помислете дека вчера знаел што ќе каже денес.
Правилото да се почне позитивно сè уште важи – тука е она дека Шпанија ќе дојде на Експо. Патем, кога веќе е таму ќе тврди дека ние ќе бидеме рекордер по број на земји – учеснички.
Трето – најавува две клучни теми, меѓу кои нема наводен државен удар, туку Босна и Херцеговина и Косово и Метохија. Немам намера да ја коментирам пресудата на Милорад Додик, ниту ме засега, ниту мислам дека љубовта кон Република Српска или кон кој било Србин преку Дрина е поврзана со тоа кој е нивен претседател. Но, нашиот говорник е повреден од забраната за занимавање со политика на некој што, според него, бил „легитимно и легално избран“. Го покани во Србија, кај него на појадок и ручек, на натпреварот, и тоа е во ред, вие сте пријатели, се сакате. Каква врска има ова со националната безбедност на земјата?
И тоа беше тоа. Речиси ништо за Косово. Сè уште не е време ни за прашања, а тој веќе е лут на новинарите. Дури и не ме прашавте за зборовите на Дачиќ за Бриселскиот договор, вели тој. „Можев да напишам трактат за тоа како бевме измамени. Не е лесен период пред нас, но ние ќе бидеме со нашиот народ“, рече претседателот. Никој не знае што навистина рекол или што се случило на Косово, па затоа сме во некаква опасност. Сè уште имам свежо сеќавање кога, поради регистарските таблички, беше подигната и борбената готовност, беа упатувани закани, беа давани ветувања, но ништо не беше направено.
Тој ги покани граѓаните да ја одбележат „Олујата“, ја раскажа приказната за „странците“ кои имаат план да ни го наметнат Јенс Столтенберг како нов Гонзалез. А сега гледачите на тие телевизии што го емитуваат обраќањето сигурно знаат напамет кој е Столтенберг, а кој бил Гонзалез, и сè е многу логично. Но, тој се сеќава дека можеби не знаат, па го додава Тонино Пицула, тој е Хрват, тоа додава тежина, вака пред годишнината од Олуја. Таму некако почна чудно да шепоти. Како гласот да му се пукна кога се спореди со Милошевиќ, во своја корист, се разбира. „Не се плашам ниту од нив ниту од нивните странски господари (воздив, издишување, тешко воздивнување, издишување)“, вели тој.
Потоа соодветни прашања што ги содржат зборовите блокади, криминалци, обоена револуција, Вучиќ што паѓа во постела, Олуја, Мариника Тепиќ, а во одговорот негативци, будали, контрастна кампања, и повторно 20 години од Сребреница, но за она како сакаа да го линчуваат во Поточари со закопување во земјата. И тој вели дека никој нема да го победи. И сепак некако шепоти. И на крајот прашува: дали ги погодив сите имиња за Орлиќ за овие странски шпиони? Ние ниту го гледаме Орлиќ, ниту ги слушаме тие имиња.
Недела, 3 август
Денес се соочуваме со апсурдот на луѓето кои се најгласни со идејата дека е важно само да се отстрани Александар Вучиќ. Во исто време, тие тврдат дека важна е идејата, а не кадрите. Изборите сè уште не се распишани, а некои се однесуваат како веќе да го победиле Вучиќ, да го имале резултатот на дофат и веќе да прогласиле победа доколку некој несмасно не го поставил прашањето како да се продолжи – и така сè да расипе. Како во песната кога „среќата е убава само додека се чека“, дел од јавноста едноставно не сака да се извлече од таа опиеност и не дозволува некој да расипе сè поставувајќи тешки, непотребни, па дури и глупави прашања. Се сеќавате на поранешниот министер за внатрешни работи: не ме прашувајте за трафикинг додека гори Хиландар
„Државниот удар“ сè уште не се оладил, а темата за тоа како некои сега наводно се загрижени за студентскиот список, а никогаш не знаеле кој е на кој список, се врати на социјалните мрежи. И така луѓето ги проектираат своите навики и незнаење врз околината. Фактот дека некои од нас пред години пишуваа текстови и вести за секој список, дека ве предупредуваа внимателно да погледнете кој е под кој број, посочи дека овие луѓе ќе одлучат утре, дека треба внимателно да размислите и дека не е важен само првиот, туку и оние што го следат – тоа не е важно. Но, со каква самодоверба судат, сечат како со меч, а другите ги охрабруваат, ги охрабруваат, велат токму така, тие се предавници, тие се ботови. Токму оваа опозиција сака да остане во Собранието на грбот на студентите, наместо да го напушти парламентот. Ајде повторно да го разгледаме Законот за избор на народни пратеници. Таму пишува дека пратеник може да поднесе оставка и тогаш неговиот мандат престанува, но во член 133 пишува дека оваа оставка ја потврдува Собранието на тековната седница, односно на првата наредна седница.
Во пракса, ова значи дека доколку некој поднесел оставка уште во јуни, таа сè уште немаше да биде потврдена бидејќи немало седница и не се знае кога ќе се одржи следната.
„Пополнување на испразнето пратеничко место“
Член 134
Мандатот на пратеник што истекува пред да бидат потврдени мандатите на две третини од пратениците од следното свикување на Народното собрание се доделува со одлука на следниот кандидат од истата изборна листа на кој не му е доделен мандатот на пратеник во рок од седум дена од денот кога е утврдено дека мандатот е завршен. Доколку на изборната листа нема кандидати на кои не им е доделен мандат, испразнетото пратеничко место се пополнува со доделување на мандатот на првиот кандидат од втората изборна листа кој има следниот највисок количник за кој не е доделен мандатот на Народниот пратеник.“
Можеби на некои им се чини дека тоа е симболично добар потег, можеби е уште еден чекор кон барање избори, но не предизвикува ефект што го посакуваат оние кои или не знаат многу за тоа, или намерно сакаат да шират пропаганда за пратениците како мрзливи корисници на парламентарниот ресторан. Таблоидите веќе успеаја, многумина веќе велат дека би им помогнале на студентите, но нема да бидат пратеници. Но, тие сакаат промена. И сè да биде според законот. Ако сега мора да се вратиме кај оној што ги носи законите, ние сме во поголем проблем отколку што мислиме.
(pescanik.rs)
